Βιβλίο Το σπίτι των γλάρων
Συγγραφέας Μαρία Καραγιάννη
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Κλειδάριθμος
Συντάκτης-ρια Αναστασία Δημακοπούλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί εμπνέουν, συγκινούν, απελευθερώνουν, «ξεκλειδώνουν» συναισθήματα, καθώς επιδίδονται σ' ένα ζωηρό παιχνίδισμα, που δίνουν χρώμα στο κείμενο, αισθαντικότητα, πλούσια νοήματα -δεν θεωρώ ότι υπάρχει λέξη, που να είναι περιττή ή για εντυπωσιασμό- που κρατούν τον αναγνώστη σε μία συνεχόμενη επαγρύπνηση, καθώς πλέκει περίτεχνα το κοινωνικό με το αστυνομικό στοιχείο και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά, τόσο δυνατό. 

Θα ήθελα να ξεκινήσω την άποψή μου περιγράφοντας αυτό το υπέροχο και πολλά υποσχόμενο εξώφυλλο, πίσω από το οποίο αποσιωπάται μία μυστηριώδη, θλιβερή, οικογενειακή τραγωδία, αλλά μου είναι δύσκολο, να μην εκφράσω, αρχικά, τον απερίγραπτο ενθουσιασμό που με διακατείχε, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, Το σπίτι των γλάρων και να μην αποδώσω τα συγχαρητήριά μου στη συγγραφέα, Μαρία Καραγιάννη, η οποία, αξιοποιώντας το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, έγραψε ένα βιβλίο με μία σαγηνευτική γραφή, που βρίθει από λυρισμό και πάθος.

Πολυεπίπεδο, με ευφάνταστη πλοκή, προσιτούς, ολοκληρωμένους χαρακτήρες και γενναιόδωρα δοσμένα, τα υλικά έμπνευσης και φαντασίας.

Δε γνωρίζω τη συγγραφέα.

Ήρθα σε πρώτη επαφή με τη γραφή της, διαβάζοντας την Ευχή, το τρίτο κατά σειρά Βιβλίο της και έκτοτε, μαγεμένη από τον πλούσιο λόγο της και ακόμη μια γοητευτική, γλυκόπικρη ιστορία, αποφάσισα να διαβάσω και τα τρία βιβλία της.

Ως φαίνεται, αρέσει στη Μαρία Καραγιάννη να μας ταξιδεύει σε μοναδικές γωνιές του πλανήτη. Μετά τη γοητευτική Αργεντινή -στην Ευχή- σειρά έχει η Τυρρηνική θάλασσα και νήσος Πόντζα 30-6-1979.

Βρισκόμαστε στις απαρχές του 1970.

Σε μια εποχή, όπου οι πολιτικές-κοινωνικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, σηματοδοτούν την σύγχρονη ιταλική ιστορία.

Μυστήρια τρομοκρατικά κυκλώματα δρουν υπογείως, φοβερίζουν και απειλούν, υπομονεύοντας τις αξίες της ελευθερίας του λόγου και της δικαιοσύνης.

Ίντριγκες, απάτες και εκβιασμοί, οικονομική και πολιτική διαφθορά, ψυχολογική βία συνθέτουν τον καμβά μιας ιστορίας που φέρνει στην επιφάνεια θύμησες, τριάντα χρόνων πίσω, που, αν και έχουν πάρει το δρόμο της λήθης, αναβιώνουν ένα παρελθόν σκοτεινό, μία απίστευτη οικογενειακή τραγωδία, την οποία τυλίγει ένα πέπλο άκρατης σιωπής.

Κεντρικός χαρακτήρας, ο συγγραφέας Αντρέ Κολιάν, ο οποίος έχει έντονη την πεποίθηση ότι στερείται συγγραφικής έμπνευσης.

Παραλαμβάνει μία πρόσκληση με αποστολέα ένα άγνωστο γι αυτόν όνομα, για να παρευρεθεί στην έκθεση ζωγραφικής μιας γκαλερί, της οποίας το έκθεμα, που θα κληθεί να γνωρίσει θα τον φέρει αντιμέτωπο με το παρελθόν του.

Η πρόκληση να επαναφέρει στο προσκήνιο και να ξαναθυμηθεί πρόσωπα και καταστάσεις, θα αναστατώσουν την ήρεμη έως τότε ζωή του, καθώς το κλειδί του μυστηρίου ανοίγει πολύ σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού, που ο ίδιος αρνείται να θυμηθεί.

Ερωτήματα που χρόνια περιμένουν απαντήσεις, πρόσωπα που έχουν παγώσει στο χρόνο, ανασύρονται σα φαντάσματα από τη χοάνη του παρελθόντος, στήνοντας ένα ξέφρενο χορό αποκαλύψεων μιας ιστορίας, που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι, βγαλμένο από τα σκοτάδια της ψυχής και του νου.

Οι εξελίξεις της ιστορίας δίδονται τμηματικά, σε ένα συνεχόμενο φλας μπακ με το παρελθόν.

Ο πίνακας Το σπίτι των γλάρων -η περιγραφή του από τη συγγραφέα είναι το λιγότερο συγκλονιστική- το έκθεμα με τον αριθμό 33, φιλοτεχνήθηκε από τη διακεκριμένη ζωγράφο Βερόνικα Πολάκ, σύζυγο του Φραντσέσκο Σόρντι, ο οποίος υπήρξε εργοδότης του πατέρα του Αντρέ και δικός του, για κάποιο διάστημα, αρκετό όμως, για να γνωρίσει την κόρη του Φραντσέσκο, Εμμέλια και ν' αναπτυχθεί μεταξύ τους μια φιλία με υποβόσκουσα την ερωτική φλόγα.

Η Εμμέλια, δεκαπέντε χρόνια αργότερα από τη γνωριμία της με τον Αντρέ, θεωρείται νεκρή, χωρίς όμως να βρεθεί το πτώμα της. Άραγε, επρόκειτο για δολοφονία ή αυτοχειρία;

Με την υποστήριξη και τη συνεργασία της αστυνόμου Νόρα, με την οποία ο Αντρέ, έζησε στο παρελθόν έναν παθιασμένο έρωτα, θα έρθουν σ' επαφή με πρόσωπα, τα οποία, εκ των γεγονότων, θ' αναγκαστούν να θυμηθούν, ν' ανασύρουν όλα εκείνα τα νοσηρά μυστικά, που χρόνια έμειναν κλειδαμπαρωμένα στη σοφίτα της μνήμης τους.

Οι δυο τους θα δώσουν όλη τους την ενέργεια για να ερευνήσουν μία σκοτεινή υπόθεση, να συλλέξουν αποδείξεις και στοιχεία, προκειμένου να αποσπάσουν τις πληροφορίες που θέλουν.

Οι αποκαλύψεις, σελίδα τη σελίδα είναι καταιγιστικές, καθώς σκοτεινές πτυχές ενός μοιραίου παιχνιδιού πολιτικής δύναμης και εξουσίας, βγαίνουν στο φως. Πέφτει σιγά-σιγά η μάσκα του καθωσπρεπισμού ατόμων καιροσκόπων, που δρούσαν στα σκοτάδια, παραπλανώντας με φρούδες υποσχέσεις, εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη του αναγνώστη στα ύψη, σε μία αυξανόμενη αγωνία και ένταση, που δεν μπορεί ν' αφήσει από τα χέρια του το βιβλίο, εάν δε διαβάσει και τις τελευταίες απαντήσεις, που ψάχνουν οι ήρωές του.

Αινιγματικό, μυστηριώδες, ανατρεπτικό με ατμοσφαιρική ροή ιδιαίτερα, από τη μέση του βιβλίου και μετά, σφιχτοδεμένη πλοκή, γραφή που σαγηνεύει τις αισθήσεις, το σπίτι των γλάρων της Μαρίας Καραγιάννη είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που επάξια, θα μπορούσε να συγκριθεί με τ' αντίστοιχα, της σύγχρονης ξένης λογοτεχνίας, αφού δε βρήκα το παραμικρό, που θα μπορούσε να το καταστήσει υποδεέστερο.

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί εμπνέουν, συγκινούν, απελευθερώνουν, «ξεκλειδώνουν» συναισθήματα, καθώς επιδίδονται σ' ένα ζωηρό παιχνίδισμα, που δίνουν χρώμα στο κείμενο, αισθαντικότητα, πλούσια νοήματα -δε θεωρώ ότι υπάρχει λέξη, που να είναι περιττή ή για εντυπωσιασμό- που κρατούν τον αναγνώστη σε μία συνεχόμενη επαγρύπνηση, καθώς πλέκει περίτεχνα το κοινωνικό με το αστυνομικό στοιχείο και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά, τόσο δυνατό.

Για μια ακόμη φορά, θα πω ένα μεγάλο μπράβο στη συγγραφέα για το τόσο προσεγμένο κείμενο με το μεστό περιεχόμενο και τη σφιχτοδεμένη πλοκή, για τις ευφάνταστες προτάσεις, τις εύστοχες περιγραφές τοπίων και κτηρίων, που δίνουν την αίσθηση, ότι βρίσκεσαι και εσύ εκεί, να νιώθεις λίγο από τη μαγεία και το ρομαντισμό της αιώνιας πόλης, ν' ατενίζεις τα γαλαζοπράσινα σμαραγδένια νερά του όρμου, στο σπίτι των γλάρων, να περιδιαβαίνεις τα δρομάκια του νησιού Πόντζα με μία διάθεση ηρεμίας και απομόνωσης, συνώνυμο της χαλαρωτικής ατμόσφαιρας του νησιού.