Βιβλίο Το άκυρο αύριο
Συγγραφέας Κοσμάς Χαρπαντίδης
Κατηγορία Πολιτικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πόλις
Συντάκτης-ρια Χρυσούλα Βακιρτζή

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

O άνθρωπος, και δη περισσότερο, ο σύγχρονος άνθρωπος, πασχίζει απεγνωσμένα να ‘ρθει σ’ επαφή με τη βαθύτερη φύση του. Προσπαθεί να την αναστήσει για να ξαναβρεί τη χαμένη αυτή γνησιότητα αισθημάτων. Tο τίμημα όμως αυτής της εξέγερσης, αυτής της υπέρβασης του μέσου όρου, που σπάει κοινωνικούς συμβιβασμούς και στερεότυπα, είναι η καταδίκη του στην απομόνωση και την απόλυτη μοναξιά. Ένα συναρπαστικό και γοητευτικό μυθιστόρημα και, συνάμα, ένα κατηγορώ της αστικής τάξης.

Σε καιρό ειρήνης οι άνθρωποι είναι ήρεμοι γιατί δεν τους πιέζουν ανάγκες φοβερές. Αλλά ο πόλεμος που φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει το πλήθος σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιουργεί. Ο εμφύλιος πόλεμος, που επιφέρει πλέον στους λαούς η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, μεταδίδεται ως μια νέα μάστιγα από πολιτεία σε πολιτεία. Η παράλογη τόλμη θεωρείται  ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη ανανδρεία. Η παραφορά ανάγεται σε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος  πρόφαση για υπεκφυγή.

Έτσι, αυτοί οι σπαραγμοί εξαπλώνουν σ’ όλο τον ελληνικό κόσμο κάθε μορφή κακίας και το ήθος, που είναι το κυριότερο γνώρισμα της ευγενικής ψυχής, εξαφανίστηκε. Τις περισσότερες φορές επικρατούσαν οι διανοητικά κατώτεροι (οἱ φαυλότεροι γνώμην ὡς τὰ πλείω περιεγίγνοντο). Φοβόνταν την δική τους ανεπάρκεια και την ικανότητα των αντιπάλων τους κι’ έτσι, για να μην νικηθούν στη συζήτηση και για να μην πέσουν θύματα των όσων οι άλλοι θα επινοούσαν, δεν είχαν κανένα δισταγμό να προχωρήσουν σε βίαιες πράξεις. Όσοι, πάλι, περιφρονούσαν τους αντιπάλους τους, νόμιζαν ότι μπορούσαν σύγκαιρα να καταλάβουν τα σχέδιά τους. Θεωρούσαν ότι δεν ήταν ανάγκη να μεταχειριστούν βία για τα όσα μπορούσαν, καθώς νόμιζαν, να πετύχουν με τις ραδιουργίες τους. Έτσι, τις περισσότερες φορές, δεν φυλάγονταν και οι αντίπαλοί τους αφάνιζαν.

Με τις σκέψεις αυτές, που ξεκινούν από την Κέρκυρα του Θουκιδίδη, για να καταλήξουν στην, αγωνιώδη τάση / προσπάθεια φυγής του «Λύκου της Στέπας» και στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι του Φρόιντ, ξεφυλλίζουμε το καινούριο μυθιστόρημα του Κοσμά Χαρπαντίδη. Ο συγγραφέας ζει και εργάζεται στην Καβάλα, ξεχωρίζει για την πλούσια προσφορά στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής.

Το  «Άκυρο αύριο» ακολουθεί το, στιβαρό αλλά και πνιγμένο σε μια χθόνια ίντριγκα  ύφος που έχει το «Όνομα του ρόδου» (Έκο), αλλά και τις πυκνές  στρατηγικές σκακιέρας -όπως αυτές στο «Κιβώτιο». Του Αλεξάνδρου.

Ο αντικομμουνισμός, οι εχθροπραξίες και όσα συνεπάγονται σε μια κλειστή, ενίοτε και κλειστοφοβική επαρχιακή κοινωνία, όπως αυτήν της Δράμας.

Ο μυθιστορηματικός ήρωας στο «Ακυρο αύριο», Πρόδρομος Αρσλάνογλου –ή αλλιώς Αρσλάν αγάς– αποτελεί μια αμφιλεγόμενη μορφή εθνικιστή καπετάνιου (υπενθυμίζοντας τον πολυθρύλητο αντικομμουνιστή Αντών Τσαούς). Ηγήθηκε ένοπλων ομάδων που συγκρούστηκαν με ιδιαίτερη αγριότητα με τους Βούλγαρους κατακτητές της περιόδου 1941-1944, ενώ από το 1945 και για 37 χρόνια κατόρθωσε χρησιμοποιώντας κάθε νόμιμο και παράνομο τρόπο να εκλέγεται σταθερά δήμαρχος του ορεινού κεφαλοχωρίου της Μικροπόλεως. Όταν στη δεκαετία του ’80 οι καιροί αλλάζουν, το άστρο του σβήνει και ο Αρσλάνογλου εξαφανίζεται, χωρίς ωστόσο η μνήμη του να εξαλειφθεί.

Τη διαφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού οι οπισθοδρομικές μοναστικές δυνάμεις της περιοχής μαζί με το αγιοποιημένο του σκήνωμα, για να τη μεταβιβάσουν μαζί με το ρατσιστικό μίσος του στην εθνικιστική τρομοκρατική οργάνωση «Σπαρτιατική Λάβρυς», που στις αρχές της δεκαετίας του 2010 λυμαίνεται την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας.

Την ιστορία του Αρσλάν αγά αφηγείται η κόρη του γραμματέα του, ο οποίος υπήρξε ταυτόχρονα και θύμα του αιμοσταγούς τυράννου. Αρετή του μυθιστορήματος, που κινείται αμφίδρομα στο παρελθόν και στο τώρα, αποτελεί η αποτύπωση μιας αιματηρής παράδοσης που λόγω ιστορικών συνθηκών έχει βαθιές ρίζες. Πολεμώντας με πείσμα να μην ξεριζωθούν οι ελληνικοί πληθυσμοί από τον γενέθλιο τόπο, ο Αρσλάνογλου ενίοτε εμφανίζεται να μη διαφέρει απ’ την εικόνα πολλών εθνικών ηρώων μας.

Κατά τη γνώμη μας, το συγγραφικό εύρημα του Κοσμά Χαρπαντίδη, όπου η αφήγηση βασίζεται υπό το βλέμμα, την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας –της κόρης του γραμματέα-  το κακό όχι μόνο απομυθοποιείται, αλλά βρίσκει διέξοδο. Λυτρώνεται από Θουκιδίδειες εμφυλιοπολεμικές συρράξεις, οι οποίες κατατρύχουν το άκυρο αύριο του σύγχρονου πολίτη.

Το κείμενο του οπισθόφυλλου:

Στη βόρεια μεθοριακή γραμμή, δίπλα στα "λασπωμένα χιλιόμετρα" που περπατούν οι πρόσφυγες διασχίζοντας τα Βαλκάνια με προορισμό την κεντρική Ευρώπη, δρουν τα μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης "Σπαρτιατική Λάβρυς". Βίαιοι, ένοπλοι, με στολές παραλλαγής, έχουν ως ήρωα και πρότυπό τους τον αιματοβαμμένο αρχηγό εθνικιστικής ανταρτικής ομάδας του 1941-44 Πρόδρομο Αρσλάνογλου, τον επονομαζόμενο Αρσλάν αγά.

Απέναντί τους θα βρεθεί μια γυναίκα συγγραφέας, η οποία αποκαλύπτει τις αγριότητες που διέπραξε ο ήρωάς τους και υπενθυμίζει την οπισθοδρόμηση που έφερε ως δήμαρχος στην περιοχή. Θα καταφέρει τελικά να σώσει από τη λήθη την ιστορία; Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τη "Σπαρτιατική Λάβρυ", την τοπική κοινωνία, αλλά και μια μοναστική αδελφότητα που, ενεργοποιώντας τα πιο σκοταδιστικά αντανακλαστικά, προσπαθεί να επιβάλει τον Αρσλάνογλου και σαν άγιο; Θα βρεθούν δυνάμεις για να τη στηρίξουν απέναντι σε αποφασισμένους φανατικούς, που σαλπίζουν επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν για να σωθεί το έθνος από την παγκοσμιοποίηση;

Μέσα σε μια φύση οργιαστική και επιθετική, στο λευκό φόντο του χιονιού, εκεί όπου επιτηρούνται τα περάσματα αλλά και η ανθρώπινη ζωή, ξεδιπλώνεται ένας άγριος χορός εγκλημάτων και βίας, χαμένων αγώνων και δόλιων σχεδίων.

Θα υπάρξει, άραγε, αντίσταση απέναντι σε όσους ετοιμάζουν ένα αύριο που μόνο άκυρο μπορεί να φαντάζει για όλους μας;