Βιβλίο Εξόριστη σε τρεις ηπείρους
Συγγραφέας Miriam Frank
Κατηγορία Ιστορικό μυθιστόρημα
Εκδότης Καπόν
Συντάκτης-ρια Πόπη Ξοφάκη

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Στερεοτυπικά, οι αυτοβιογραφίες εστιάζουν στη ζωή ιδιαίτερα αναγνωρίσιμων ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτού του βιβλίου το κέντρο βάρος δεν πέφτει στο πρόσωπο, αλλά στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επηρέασαν βαθιά, όχι μία αλλά τρεις γενιές. Εδώ, ο συγγραφέας γίνεται το «όχημα» και υπό το πρίσμα της δικής του ζωής, σχολιάζει και αναλύει μερικές από τις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας.

Η Μίριαμ Φρανκ, από την πρώτη μέρα που ήρθε στη ζωή μέχρι και λίγο πριν από την ενηλικίωσή της, βρισκόταν διαρκώς στο μάτι του ιστορικού Κυκλώνα: Εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε στην Ισπανία στη διάρκεια του εμφυλίου, πέρασε τα πρώτα χρόνια της στη Γαλλία του Βισύ, τελείωσε το δημοτικό στο Μεξικό-μόνη, με τη μητέρα της, αλλάζοντας διαρκώς σπίτια υπό το φόβο των συλλήψεων, ολοκλήρωσε το σχολείο και τις σπουδές της στην ιατρική στη Νέα Ζηλανδία… Με λίγα λόγια έζησε μια πλανόδια ζωή. Και αυτή τη ζωή έρχεται να διηγηθεί στο βιβλίο της «Εξόριστη Σε Τρεις Ηπείρους», με στόχο να ανακουφίσει όσους βίωσαν αντίστοιχες καταστάσεις με εκείνη αλλά και να ευαισθητοποιήσει όσους έζησαν και ζουν πιο «τακτοποιημένες» ζωές. Τα καταφέρνει περίφημα.

Το βιβλίο είναι σκληρό και ευαίσθητο συνάμα, αβίαστα σπαρακτικό σε κάποια σημεία, μα και αισιόδοξο. Ένας άνθρωπος με εξαιρετικά πολύπλοκη παιδική ηλικία, ο οποίος αναγκαζόταν να προσαρμόζεται διαρκώς προκειμένου να επιβιώσει, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυστηρός με τη ζωή και τους ανθρώπους. Και όμως σε όλο το βιβλίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι η Φρανκ αγαπά εξίσου και τα δύο. Και θα μπορούσε, επίσης, να σηκώσει τα χέρια ψηλά-άφωνη και φοβισμένη απέναντι στις δυσκολίες. Πράγμα που δεν έκανε. Η ίδια, άλλωστε, υπήρξε επιτυχημένη γιατρός.

Η συγγραφέας μέσα από τα γραφόμενα της γίνεται παράδειγμα προς μίμηση: O άνθρωπος όλα μπορεί να τα καταφέρει. Ποτέ δεν πρέπει να χάνει την ελπίδα του αλλά πάντα να βρίσκει τρόπους και κουράγιο να κάνει ένα βήμα μπροστά. Όπως έκανε κι εκείνη.

Η ίδια έρχεται, τέλος, να μας θυμίσει-με λόγο προσεκτικό, καλά μελετημένο, μα διόλου προσποιητό και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό: Πως μόνο με την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση μπορούμε να βαδίσουμε. Πρόκειται για λέξεις και έννοιες που συχνά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, κατακεραυνωμένες από την άγνοια, τον φόβο ή και το ενδεχόμενο ξεβόλεμα.