Βιβλίο Των ορατών και των αοράτων
Συγγραφέας Μιχάλης Λεβέντης
Κατηγορία Δοκίμιο - Θεολογία
Εκδότης Δομή - Αρχονταρίκι
Συντάκτης-ρια Χρυσούλα Βακιρτζή

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η ύπαρξη των αρχετύπων βιώνεται με τις εικόνες, τις ιδέες, τις εμπειρίες, με αρχετυπική δομή και παραγωγό τον μη συνειδητό νου. Αλλά η βασική και γενική δομή των περιεχομένων μέσα μας αρχετύπων είναι παγκόσμια και προϋπάρχει. Η προϋπάρχουσα δομή είναι αδύνατο να παρασταθεί και λειτουργεί ως ρυθμιστής εκείνου του υλικού που αναπαρίσταται. Έτσι, το αρχέτυπο ως εμπειρικό φαινόμενο καθορίζεται από το πού, το πότε και προσωπικές συνθήκες αλλά είναι, από την άλλη πλευρά, ιδεατό γενικό δομικό σχέδιο, ανεξάρτητο από συνθήκες, αποτελώντας ουσιαστικό συστατικό της ψυχής, πνεύματος και νου.

Σπουδαία λογοτεχνικά έργα οφείλουν, σ’ αυτά καθαυτά τα αρχέτυπα. τη μεγάλη δύναμή τους να συγκινούν. Νιώθουμε ξαφνικά μια εξαιρετική ανακούφιση σαν να μας παρασύρει ή να μας κυριεύει μια ακατανίκητη δύναμη, γιατί βλέπουμε να μας αποκαλύπτονται οι βαθύτερες πηγές της ζωής. Ο Jung λέει ότι το αρχετυπικό περιεχόμενο εκφράζει ένα σχήμα λόγου (μια ταύτιση του ήλιου με τον βασιλιά ή του παιδιού με τον Θεό) και αποτελεί μέρος ενός μύθου. Οι μύθοι έχουν έναν ασύνειδο νοηματικό πυρήνα, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να ανακληθεί στο συνειδητό αλλά ως ένα βαθμό μπορεί να προσεγγισθεί με περιγραφικά μέσα.

Ο δημιουργός τους λειτούργησε όχι ως προσωπικότητα, αλλά ως φορέας του δημιουργικού, ως ένα απρόσωπο μέσο για να ακουστεί ο γενικότερος προβληματισμός, λειτούργησε πέρα από το εγώ του, έχοντας, έστω προς στιγμή, ξεπεράσει την τάση του να ξεχωρίσει και έχοντας έτσι ενταχθεί ξανά στην αδιαφοροποίητη ενότητα. Στην περίπτωση αυτή, μιλάμε για μεγάλη, για αντικειμενική τέχνη. Και πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, αφού έτσι κι αλλιώς το υποσυνείδητο έχει τη δομή μιας γλώσσας, τα αρχέτυπα και οι αρχέγονες εικόνες αποτελούν έναν κώδικα επικοινωνίας, που χρησιμοποιείται ασυνείδητα, πηγαία και αυθόρμητα, κοινό σε ποιητή και αναγνώστη. Συνεπώς, ένα τέτοιο έργο μπορεί να μπει στην ψυχή από την «πίσω πόρτα» και όχι μέσα από τη λογική ανάλυση, με μια διά του ασυνειδήτου γνώ Όλες αυτές οι σκέψεις εμπεριέχουν και, φυσικά, καταλήγουν στο νέο βιβλίο του Μιχάλη Λεβέντη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Των ορατών και αοράτων».

Στον πρόλογο του βιβλίου, η καταξιωμένη συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη υπογραμμίζει: «το να  είναι σε θέση κανείς να  βλέπει τα ορατά και να ‘’βλέπει’’ και τα αόρατα είναι χάρισμα καί χάρις. Γιατί είναι τα αόρατα που εξηγούν το αίνιγμα όπου  σταματάει ἡ λογική του ανθρώπου».

Πιθανώς προκαλεί κάποια  θλίψη, το ὅτι ὁ ἄνθρωπος ‘σκοντάφτει’ και στα αόρατα, αλλά και στα ορατά, που με ευκολία ‘μπορεί’ να δει. Γιατί σε ένα αφήγημα του βιβλίου, αντικειμενικά είναι ορατός ο άνθρωπος που φωνάζει «πεινάω, πεινάω», όμως όλοι τον προσπερνούν «σαν να μην υπάρχει». Άρα, κάπου εδώ, ο άνθρωπος αδυνατεί να δει / αποκωδικοποιήσει και το πασιφανές ορατό. Παρά την πείρα, δράση, επίδραση κι εμπειρία του αρχέτυπου, ως τυφλοσούρτη ζωής, ιστορίας.

Στον ποιητικό επίλογο  του βιβλίου, ὁ συγγραφέας ελπίζει ότι ὁ λόγος του θα  παραμείνει ίδιος κι αναλλοίωτος. Με πνεύμα φιλοσοφικό, ο Μ. Λ. και μέσα στα μικρά, αλλά πάντα μεστά, αφηγήματά του τονίζει ότι τα αόρατα και ορατά δεν ανήκουν στη φαντασία ή στο χώρο του μύθου. Και καταλήγει: «Συνέχισε να συλλαβίζεις όσα επιμένουν να κρύβονται/ για ν’ ανθίσουν κάποιοι σπόροι του ανέκφραστου/ και να γίνουν θνητοί». Συνειδητοί, αρχετυπικοί, εγωτικοί και πάντα πανανθρώπινοι.