Βιβλίο Το μικρό παριζιάνικο βιβλιοπωλείο
Συγγραφέας Nina George
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Κλειδάριθμος
Συντάκτης-ρια Πάνος Τουρλής

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ζαν Περντί. Βιβλιοπώλης ή μάλλον «Λογοτεχνικός φαρμακοποιός». Με το πλωτό του βιβλιοπωλείο αραγμένο στον Σηκουάνα ξέρει όλα τα βιβλία που πουλάει και μπορεί να βρει το κατάλληλο για τον κάθε πελάτη του, κάτι που θα τον κάνει να κοιμηθεί ξεκούραστα, να γαληνέψει, να βρει απάντηση στα ερωτήματά του. Τα βράδια κοιμάται σε ένα διαμέρισμα, όπου έχει χτίσει ένα δωμάτιο με βιβλία για να μην το βλέπει. Γιατί εκεί μέσα είναι το παρελθόν του. Είκοσι ένα χρόνια πριν, η Μανόν τον εγκατέλειψε κι έφυγε για τη νότια Γαλλία. Στο γράμμα τού εξηγούσε το γιατί. Ο Περντί τα κλείδωσε όλα, γράμμα, αναμνήσεις, παρελθόν και....δεν προχώρησε ούτε βήμα από τότε στη ζωή του. Ώσπου έρχεται η Κατρίν στο απέναντι διαμέρισμα και όλα αλλάζουν!

Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, που ξεκινάει αλλιώς και αλλιώς καταλήγει, λυρικό, ρομαντικό, αληθινό, άμεσο, ειλικρινές, διεισδυτικό, συγκινητικό, ανθρώπινο και τόσα άλλα! Βασικά είναι το ταξίδι του Περντί από το Παρίσι ως τον γαλλικό νότο από τη στιγμή που διαβάζει το γράμμα της Μανόν, όπου γράφει γιατί τον εγκαταλείπει, αλλά και το ταξίδι του ήρωα στην ψυχή του και στην κοσμοθεωρία του, γιατί ο «φαρμακοποιός» μας της σελίδας 11 δεν είναι ο ίδιος με αυτόν της σελίδας 377. Ένα καλογραμμένο ψυχογράφημα, που η γραφή του και τα συναισθήματα μου θύμισαν πολύ Cecilia Ahern, ένα κείμενο που ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο μελό και το road trip κρατώντας εύρυθμα τις ισορροπίες.

Στην αρχή το λάτρεψα γιατί με καλωσόρισε σε έναν κόσμο βιβλιοφιλίας και βιβλιολογίας, σε ένα χάρτινο σαλόνι με μυρωδιά τυπωμένου χαρτιού, με παρατηρήσεις και σχόλια σαν αυτά που σημειώνω κατωτέρω στα Χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Ατάκες που με σημάδεψαν, που σταμάτησαν τη ροή της ανάγνωσης για να σκεφτώ καλύτερα και να συγκροτήσω πληρέστερα τις εικόνες στο μυαλό μου. Στη συνέχεια έρχεται ο έρωτας στο πρόσωπο της Κατρίν και η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μαλλί της γριάς και καμένο ξύλο που τριζοβολάει στο αναμένο τζάκι. Κι όμως, δεν ήταν ρομαντικό με την παλαιωμένη έννοια του όρου, γιατί η διεισδυτική ματιά της συγγραφέως μας έδειξε όλο τον πόνο και την πίκρα της ψυχής του Περντί για τον αναίτια χαμένο του έρωτα. Στην αρχή δεν έλεγε καν το όνομα της Μανόν και αγωνιζόταν να τη διώξει από τη σκέψη του. Τέλος πάντων, ανοίγει το γράμμα και ξεκινάει το υπέροχο ταξίδι του αναγνώστη!

Ομολογώ ότι το μυθιστόρημα είναι τόσο καλοδουλεμένο και στρωτό που με απογοήτευσε ο λόγος που η Μανόν παράτησε τον βιβλιοπώλη, περίμενα κάτι πιο σπιρτόζικο, πιο ξεχωριστό. Πάντως, αυτός ο λόγος είναι ένα σημαντικό κομμάτι του μυθιστορήματος, γιατί πάνω σε αυτό η κυρία George πλέκει τον καμβά μιας διαφορετικής ιστορίας που με εξέπληξε και με έκανε να δακρύσω. Ο Περντί αποπλέει με το πλωτό του βιβλιοπωλείο, τις γάτες του κι έναν ανέλπιστο επιβάτη της τελευταίας στιγμής για να βρει άραγε τι; Σε αυτό το ταξίδι οι άνθρωποι που θα συναντήσει, οι στιγμές που θα μοιραστεί, θα ατσαλώσουν και θα εμπλουτίσουν την προσωπικότητά του, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο θα το καταλάβει κανείς στο τέλος.

Μια διαφορετική πρόταση απο τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, ένα εκπληκτικό ταξίδι στην ψυχολογία και στον έρωτα, στη θέληση για ζωή και στον πόνο για το παρελθόν. Θα συναντήσει ξανά άραγε ο βιβλιοπώλης τη Μανόν; Πόσο τον έχει επηρεάσει η Κατρίν ώστε να τη σκέφτεται ακόμη σε αυτό το ταξίδι; Ποια θα διαλέξει; Θα συμφιλιωθεί με τους δαίμονές του; Είναι έτοιμος να αποχωριστεί πράγματα και αναμνήσεις; Κι αν ναι, με τι κόστος; Περιπλανηθείτε άφοβα στα δωμάτια του Μικρού Παριζιάνικου Βιβλιοπωλείου!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Τα βιβλία δεν είναι αυγά, ξέρετε. Επειδή ένα βιβλίο έχει παλιώσει λίγο δεν σημαίνει ότι έχει χαλάσει» (σελ. 22).

 

«Τα βιβλία κρατούν τη βλακεία μακριά. Σας σώζουν από ψεύτικες ελπίδες και λάθος άντρες. Σας περιβάλλουν με αγάπη, δύναμη και γνώση. Είναι έρωτας εκ των έσω» (σελ. 23).

 

«-Υπάρχουν βιβλία κατάλληλα για ένα εκατομμύριο ανθρώπους, ενώ άλλα είναι κατάλληλα μόνο για εκατό. Υπάρχουν ακόμη και φάρμακα –συγγνώμη, βιβλία- που έχουν γραφτεί για έναν μόνο άνθρωπο. -Θεέ μου! Για έναν; Έναν μόνο άνθρωπο; Ύστερα από τόσα χρόνια δουλειάς; -Φυσικά, αν μπορεί να σώσει τη ζωή αυτού του ανθρώπου!» (σελ. 37).

 

«Τα βιβλία είναι κάτι παραπάνω από γιατροί, φυσικά. Κάποια μυθιστορήματα είναι τρυφεροί σύντροφοι για μια ζωή, κάποια σου δίνουν ένα δυνατό χαστούκι, άλλα είναι σαν ζεστή κουβέρτα που σε τυλίγει όταν σε πιάνει φθινοπωρινή μελαγχολία. Και κάποια...ε, λοιπόν, κάποια είναι σαν ροζ μαλλί της γριάς, που γαργαλάει τον εγκέφαλό σου για τρία δευτερόλεπτα και αφήνει πίσω του ένα χαρούμενο κενό. Όπως μια σύντομη αλλά καυτή ερωτική σχέση» (σελ. 39).

 

«...φοβούνταν τους συγγενείς τους που θα έλεγαν ότι η ανάγνωση ήταν απλώς ένα εκκεντρικό χόμπι για ανθρώπους υπερβολικά σνομπ για να δουν τηλεόραση και ότι ο ερωτισμός ήταν αφύσικος για γυναίκες άνω των εξήντα» (σελ. 58).

 

«Αυτό ήταν το μόνο τραγικό με τα βιβλία: άλλαζαν τους ανθρώπους. Όλους εκτός από τους αληθινά κακούς, οι οποίοι δεν γίνονταν ποτέ καλύτεροι πατέρες, πιο τρυφεροί σύζυγοι, πιο στοργικοί φίλοι. Παρέμεναν τύραννοι, εξακολουθούσαν να βασανίζουν τους υπαλλήλους, τα παιδιά και τα σκυλιά τους, αντιμετώπιζαν με μοχθηρία τα ασήμαντα ζητήματα και με δειλία τα σημαντικά και απολάμβαναν να ταπεινώνουν τα θύματά τους» (σελ. 82).

 

«Η ανάγνωση, ένα ατέλειωτο ταξίδι, ένα μακρύ, πραγματικά αέναο ταξίδι που σε ηρεμεί, σε κάνει πιο τρυφερό και πιο ευγενικό» (σελ. 153).