Βιβλίο Ξανάγινε τρεις...
Συγγραφέας Πασχάλης Πράντζιος
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Ωκεανίδα
Συντάκτης-ρια Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η Λητώ, ο Λευτέρης, ο Αντίνοος.

Τρεις.

Ο χρόνος και ο έρωτας, η ζήλεια και η αγάπη, ο πόθος και το πάθος, η εκδίκηση και η αυτοκαταστροφή, η προδοσία και η απουσία, ο πόνος και ο θάνατος, το υπερφυσικό…

Ένα μυθιστόρημα που ενεργοποιεί τις αισθήσεις και το μυαλό, μια γραφή που συναρπάζει! Επιλέγω σε τούτη την σύντομη πρόταση – παρουσίαση να παραπέμψω σε συγκεκριμένες σελίδες του βιβλίου, σε φράσεις που διάβασα και ξαναδιάβασα αρκετές φορές... με την ελπίδα πως τα λόγια αυτά, τα λόγια - κλειδιά... θα σας οδηγήσουν κατευθείαν στις δικές σας κλειδωμένες πόρτες.

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από την ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου που γεννιέται στο Παρίσι του ‘68. Κυρίαρχος άξονας ο χρόνος από τον οποίο κανείς δεν καταφέρνει να ξεφύγει. Όπου και να πας δεν αποφεύγεται. Αυτό είναι ο χρόνος. Το αναπόφευκτο μηδέν που ορίζει τη μέρα που γεννιέσαι και το απόλυτο τίποτα που είναι ο άνθρωπος στο πέρασμά του (σ.74).

Ο αφηγητής το μόνο που θέλει είναι να μοιραστεί τις σκέψεις του γι’ αυτά που έζησε χωρίς να αναφερθεί σε γεγονότα... κι όμως καταφέρνει να μας κάνει συνοδοιπόρους στο χρόνο και στο χώρο, να μας κάνει ενεργούς αποδέκτες της απολογίας του: «Απολογούμαι… Γιατί ήμουν έτσι; Γιατί είμαι έτσι;» (σ. 136). Και τότε εμείς θέτουμε ερωτήματα στον εαυτό μας… Θα ομολογήσει: «Δεν είχα καλό χαρακτήρα… Ζήλευα όσα δεν είχα» (σ. 106-107). Και εμείς την ίδια στιγμή αναρωτιόμαστε…

Επιθυμεί να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες - «ακροατές» του χωρίς να κρύβεται. Τονίζει πως δε γουστάρει τις δικαιολογίες: «δε δικαιολογούμαι»… Αυτοκριτική , αυτοτιμωρία και αποκάλυψη τού γιατί μας μιλά... «Αυτό ψάχνω μιλώντας σε εσάς. Να ανασύρω τα συναισθήματά μου απ’ το σκοτάδι όπου τα έχω ρίξει εδώ και χρόνια» (σ.273).

Ο συγγραφέας ξεγυμνώνοντας τον ήρωά του μας ωθεί να αποφασίσουμε... και να ανασύρουμε μνήμες, σκέψεις, συναισθήματα. Με γλώσσα ποιητική και λόγο πλούσιο μας προτρέπει να αρχίσουμε το δικό μας ταξίδι αυτογνωσίας, ένα ταξίδι αναζήτησης συναισθημάτων για όσους περνούν από τη ζωή μας στο διάβα του χρόνου, ένα ταξίδι συνειδητοποίησης της απουσίας-παρουσίας: «Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν μπορούμε να αισθανθούμε τον άλλο, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη σημαντικότητα του με την παρουσία του. Χρειάζεται να μείνουμε μόνοι μας για να το νιώσουμε» (σ. 267).

Παιχνίδι με το χρόνο το εύρημα των σκηνών: «ώρα 3:01, ώρα 3:15, ώρα 4 ακριβώς. Ξανάγινε 3.» Ένα εύρημα που δεν είναι κατανοητό στην αρχή, … εμβόλιμα σημεία χωρίς ουσία; Όσο όμως η αφήγηση προχωρά, βαθαίνει, αποκαλύπτει, αρχίζεις να συνειδητοποιείς το ρόλο του. Κατανοείς μέσω αυτού το γιατί π.χ. «η μάγισσα Χάρμπω καρφώνει έναν σταυρό»!

Και ενώ σε κάποιο σημείο ο αφηγητής αναφέρει πως «ώρες ώρες είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν οι λέξεις που θα μπορούσαν να αποδώσουν παραστατικά μια περιγραφή» (σ. 374), ο συγγραφέας αναμφίβολα πετυχαίνει να αποδώσει με ενάργεια ζωές και συναισθήματα μεταγγίζοντας φυσικά και αβίαστα συλλογισμούς, όπως... «Όταν προσδοκάς να σου προσφέρουν την ευτυχία οι άλλοι είναι σαν να ονειρεύεσαι ν’ ανέβεις στον όροφο με δεκανίκια» (σ. 391)

Δε θα πω τίποτε άλλο!