Βιβλίο Δυτικά της Σαπφούς
Συγγραφέας Κατερίνα Σημηντήρα
Κατηγορία Ποίηση
Εκδότης Μανδραγόρας
Συντάκτης-ρια Χρυσούλα Βακιρτζή

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Αὐτὸ εἶναι τὸ γράμμα μου
στὸν κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν
ἔγραψε σὲ μένα...»
Ἔμιλι Ντίκινσον

Ίσως κάποια γράμματα, επιστολές ή  συγγραφικά έργα, σκέψεις μας να μην διαβαστούν  ποτέ κι από κανέναν. Όμως, στ’ αλήθεια αυτό δεν μας νοιάζει. Γιατί, πιθανόν, ώσπου να φτάσουν οι γραφές αυτές στα χέρια σας, ο συγγραφέας τους έχει ξεχαστεί ήδη απ’ όλους. Ήξερε δα καλά ο συγγραφέας τους ότι, δεν είχε πολλά να πει. –πόση ζωή και πόσος έρωτας, άλλωστε, μπορούν να χωρέσουν όταν διανυχτερεύουν σ’ ένα ξενοδοχείο; Πόσο να επιμηκυνθεί η ζωή σε μια νύχτα; Αλλά ούτε κι αυτό μας νοιάζει.  «Μόνο» θα μας θυμίσουν / και θυμίσει ο ‘γραφιάς των συγκεκριμένων κειμένων’ ότι, κάποτε υπήρξαν / υπήρξε κι ήταν και ζωή  και θάνατο μαζί. Όταν όμως σπάσουν δεσμά συμβατικότητας, αδιεξόδων, οι φωνές αυτές γίνονται μαρτυρίες διαχρονικές. Όπως: η Έμιλυ Ντίκινσον, Έμιλυ Μπροντέ, Καρυωτάκης, Χρόνης Μίσσιος, Μαρία Πολυδούρη.

Ομολογούν ότι, έζησαν  ζωή δηλητηριασμένη, μιας που όσα για τους άλλους  ήτανε ζωή, γι’ αυτούς σήμαιναν συμβιβασμός, θάνατος. .  Μα,  τουλάχιστον δεν ζούσαν νεκροί όπως οι  γύρω μου, τα  μικρά  ανθρωπάκια,  που  δεν  τόλμησαν να διαβάσουν την  ψυχή, το φως και το   σκοτάδι μέσα της. Είναι  στ᾿ αλήθεια τραγικό,  μεγάλη ειρωνεία, να  μιλούν για ζωή κι αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν. Και, αντιθέτως, να   σιωπούν παντελώς εκείνη που  νοιώθουν πως η  ψυχή τους πνίγεται στον πόνο. Στη δίψα  της.

Με αυτές τις σκέψεις αρχίζουμε την παρουσίαση της δεύτερης; Ποιητικής συλλογής της Κατερίνας Σημήντρα, που έχει τίτλο «Δυτικά της Σαπφούς» και παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες από  τη Στέγη Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας. Το «Δυτικά» αποτελεί μια γραφή και ψηφίδα   της εποχής μας. Με σκηνικό και ουσία την παραίτηση και τη μοναχικότητα, που οδηγούν στον εσωτερικό εγκλεισμό σαν το μόνο ασφαλές καταφύγιο του καθενός. Ενας κόσμος που έχει ανάγκη να αγαπήσει ξανά, με κάθε τίμημα, τη ζωή, τον τόπο του, κάτι.

Είσαι εσύ, μια νεαρή γυναίκα και  στα δεκατέσσερα σου λες  πως μεγαλώνοντας θα σκίσεις. Από τα δεκαπέντε ως τα δεκαεφτά σου,  το πιστεύεις  ακόμη, αλλά έχεις πάψει πια να το λες και,, γύρω στα είκοσι, πέφτεις  στους άτυχους έρωτες, στις άφαντες επαναστάσεις, στα άπιαστα όνειρα και στη γενική περικοπή των στόχων κι έναν συμβατικό δρόμο ευθύνης.

Σου γράφω πάλι ότι το μέλλον ξοδεύεται ολόιδια
Τριγύρω απ’ τα παλιά μας έπιπλα
Εγώ παθαίνω χλωμή μεσ’ σε καπνούς τσιγάρων
Κι ο θάνατος άφωνος κάτω απ’ την στέγη
Εκείνη πάλι επιμένει πολύ με τα θεία
Επαναλαμβάνει δεήσεις
Γιατί ο άλλος έχει όπλο στην τσέπη
Πυροβολεί με ευκολία κάθε φορά
Τι κρίμα αυτός ο χωρισμός πατέρα
(Απόσπασμα της ποίησης Κ. Σημηντήρα)

Μέσα από τις σελίδες του «Δυτικά της Σαπφούς» ξεπηδούν τα όλα "σημεία" της εποχής και ταυτόχρονα το πνεύμα των στίχων  της παραπέμπουν στην «Ανεπίδοτη Επιστολή” της Μαρίας Πολυδούρη : Το ανικανοποίητο, η απέραντη και απόλυτη μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής, η διαρκής και αέναη αναζήτηση της συναισθηματικής ολοκλήρωσης, η φθορά της επανάληψης και της καθημερινότητας, η ασχήμια του ίδιου και του σταθερού στη ζωή και την επανάληψή της.

Η ποιήτρια Κατερίνα Σημήντρα,  δεν φοβάται να παίξει με τις λέξεις και τους ήχους και - γιατί όχι;- να δημιουργήσει το  δικό  της σκηνικό και στυλ.. Δεν φοβάται να "χάθεί" στο λόγο της και να γράψει με ‘πεζό  / καθομιλούμενο  λεξιλόγιο, "εισβάλλοντας" κατά κάποιο τρόπο στο φωτογραφικό  επίπεδο της γλώσσας.. Και αυτό είναι που συναρπάζει, γιατί τελικά μέσα απ' αυτό βγαίνει η ουσία, αυτό που κι  εσύ θα ‘θελες να είχες πει ή εκφράσει εντέλει.

Από το οπισθόφυλλο της συλλογής:

Ίσως από τα πιο αυθεντικά βιωματικά ποιητικά ενσταντανέ που δεν απαιτούν τόσο την κάθαρση όσο την επαναφορά στη μνήμη ακροβασιών θανάτου, αναγκαία παράμετρος για να πεθαίνει κανείς αναίμακτα.
Όταν το ιδιωτικό συγκλονίζει ως δημόσιο έκθεμα τότε τα στοιχήματα κερδίζονται:[...] Μέσα στην πόλη αυτή κανένας στο πλάι μου// Μα απόψε/ κρεμάω ένα μειδίαμα/ πάνω στο σηματοδότη μιας διάβασης/ και την αποχαιρετώ.

Οδός Σαπφούς

Δυτικά η οδός Σαπφούς
Θλιβερές πολυκατοικίες
Εγκαταλειμμένες αποθήκες ξυλείας
Υπόστεγα χειρονομίες σκουπίδια
Στη γωνία δεξιά η καντίνα
"Το ζουμερό λουκάνικο"
Τα τρία γατάκια τρομαγμένα κάτω απ\' τον κάδο
Τα παλιά ανταλλακτικά σάπισαν
Τα εικονίσματα στο πατάρι με τις κατσαρίδες
Στάζουν οι σωληνώσεις στον τοίχο
Αυτός βρίζει συνέχεια και σκαλίζει με το νύχι του
μια το σοβά μια το σπυρί
Στον απέναντι τοίχο η μνήμη
Φτιασιδωμένη γριά πόρνη
κλείνει το μάτι ξεδιάντροπα
Πίσω του μια μοναδική ζωή
που δεν της απόμεινε τίποτα

Κάθε μέρα τώρα
Αυτό το χαλασμένο ρολόι εμποδίζει το θάνατο