Βιβλίο Η δεξιά τσέπη του ράσου
Συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Συντάκτης-ρια Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η πρώτη σκέψη είναι ότι ο τίτλος περιέχει πολιτικό υπονοούμενο, «δεξιά», «τσέπη», «ράσο», «παπάς», «εκκλησία»... Ίσως και να περιέχει, με την έννοια ότι οποιαδήποτε κοινωνική δομή, δράση, στερεότυπο, έχει πολιτική διάσταση.

Όμως, μία τέτοια ανάγνωση θα μας στερούσε τη γοητεία τού κειμένου, την απλότητά του, τον τρόπο που ενεργεί στην ψυχή τού αναγνώστη.

Τα σημαντικά πράγματα για τη ζωή λέγονται με απλά λόγια, σαν σε παιδικό παραμύθι, με διδακτικό τρόπο αλλά χωρίς δασκαλίστικη διάθεση, χωρίς το δάχτυλο να κουνιέται στο πρόσωπο τού αναγνώστη.

Λοιπόν; Ποια απώλεια είναι πιο σημαντική; Ο θάνατος τού αρχιεπισκόπου στην πρωτεύουσα για την οποία θρηνεί όλο το έθνος ή ο θάνατος τού σκύλου ενός μοναχού που ζει εντελώς μοναχός στο μοναστήρι ενός απομακρυσμένου νησιού;

Χμ! Εξαρτάται από τη σχέση που έχει ο καθένας είτε με τον αρχιεπίσκοπο είτε με το σκυλάκι. Η ζωή που ζει ο καθένας και οι σχέσεις που δημιουργεί, ορίζουν το κόστος των απωλειών. Ως αναγνώστες όμως χωρίς σχέση με τη μία απώλεια ή την άλλη, τι θέση μπορεί να πάρουμε;

Ο συγγραφέας με παρέσυρε εκεί που προφανώς ήθελε. «Τελείωνε με τον αρχιεπίσκοπο, πες μου τι έγινε με το σκυλάκι», έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται καθώς διάβαζα το βιβλίο, ζώντας την αγωνία τού μοναχού για τα πλάσματα με τα οποία μοίραζε τη ζωή του. Αυτός, το σκυλάκι και το Θείο είτε ως Θεός είτε ως Φύση.

Η απλότητα είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τής ιστορίας, όχι μόνον στη γλώσσα και στην αφήγηση αλλά και στη ζωή. Μία ζωή τόσο απλή όσο αυτή τού μοναχού, δεν μπορεί να περιγραφεί παρά με αντίστοιχα απλό τρόπο. Απλή ζωή στην καθημερινότητά της, στις έγνοιες, ακόμα και στον τρόπο που μετρούσε τις ημέρες.

Όμως, ο συγγραφέας, ανώδυνα φαινομενικά, δεν παραλείπει να στηλιτεύσει τις ανθρώπινες αδυναμίες, τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία, που κυριαρχούν, ίσως περισσότερο, σε ανθρώπους που τάχθηκαν να τις πολεμήσουν, στους ιεράρχες τής εκκλησίας που συγκρούονται μεταξύ τους για τη διαδοχή, στον ηγούμενο τού μοναστηριού που έβλεπε το μέλλον τού μοναστηριού μόνον έως το τέλος τής δικής του ζωής, αφήνοντάς το στην τύχη του, να ερημώσει από ανθρώπους διώχνοντας όσους δεν μπορούσε να ελέγξει, όσοι ήταν «ανώτεροί του», μένοντας τελευταίος και ολομόναχος ο μοναχός τής ιστορίας.

Δεν ταιριάζουν περισσότερα λόγια σε ένα τόσο όμορφο έργο. Αν ειπωθούν, το ακυρώνουν. Πες μου, τι μπορείς να πεις για τον Ήλιο όταν βγαίνει το πρωί; Τίποτα! Απλώς το ζεις. Τόσο απλά. Μην το χάσετε.