Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης γεννήθηκε στο κέντρο της Κατερίνης το 1975. Από πολύ μικρός στον ελεύθερο χρόνο του δούλευε στην οικογενειακή επιχείρηση εμπορίας κρεάτων. Από το 1993 έως το 2003 ασχολήθηκε με το επιχειρείν, τη δημοσιογραφία και την επικοινωνία στην Κατερίνη. Το 2004 εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως μεσίτης και στη συνέχεια ως επενδυτικός σύμβουλος ακινήτων. Από το 2005 ασχολήθηκε συστηματικά με τη συμβουλευτική και το επιχειρείν, καθώς και με την ίδρυση εταιρειών στη Ρουμανία, και από το 2009 με την πράσινη ενέργεια, τόσο επαγγελματικά όσο και ως πρόεδρος του Ρουμανικού Συνδέσμου Βιομάζας και Βιοαερίου. Από το 2015 είναι μόνο επενδυτής, με παρουσία σε Ελλάδα και Ρουμανία. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Bioenergy Europe.

Έχει MBA στη διοίκηση επιχειρήσεων. Πιστεύει στην επιτυχία μέσα από την ομαδική δουλειά και βασικός του συνοδοιπόρος είναι ο αδερφός του Γρηγόρης. Έχει μία κόρη, τη Σοφία. Ως τώρα έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, στα αγγλικά και τα ρουμανικά, για το επιχειρείν και τις επενδύσεις σε ακίνητα. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο στις Εκδόσεις Καστανιώτη, το «Πρώτο Βήμα» στη νέα σειρά «Επιχειρείν και Επενδύσεις» που δημιούργησε ο οίκος ειδικά για τα βιβλία του Ηλία Π. Παπαγεωργιάδη ως συγγραφέα και επιμελητή.

Δεν έχω ξαναδιαβάσει βιβλίο για επιχειρήσεις. Άγνωστος χώρος για μένα. Σε μια χώρα όμως όπου οι επιχειρήσεις και η ανάπτυξη είναι λέξεις που τις συναντούμε συχνά, δεν ήθελα να είμαι έξω από τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Ο δεύτερος λόγος που το αναζήτησα το βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας είναι συμπολίτης μου, από την Κατερίνη, που τόλμησε να φύγει από τα σύνορα της χώρας, να δημιουργήσει και να εισχωρήσει σε πολλούς επιχειρηματικούς κλάδους. Το μότο του «Μαζί είμαστε πιο δυνατοί», μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του για το «Πρώτο Βήμα».

Μπορεί ένας φτωχός να αλλάξει τη μοίρα του στην Ελλάδα αν έχει τα προσόντα; Αν δεν υπάρχει το μέσον και οι γνωριμίες που θα τον «ξυπνήσουν» για τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα;

Ελάχιστοι άλλαξαν τη μοίρα τους μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτά είναι περισσότερο ιστορίες που πιστεύουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το επιχειρείν και λειτουργούν όπως οι ιστορίες που έλεγαν παλαιότερα οι κυνηγοί μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά. Το μέσον σίγουρα βοηθάει, ειδικά στο δημόσιο. Οι γνωριμίες δεν είναι κάτι κακό, εννοείται πως πρέπει να είμαστε κοινωνικοί και σωστοί στις σχέσεις μας, γιατί στο τέλος της ημέρας κάποιος θα πρέπει να εγγυηθεί για εμάς ότι είμαστε εντάξει, ειδικά στα πρώτα μας βήματα. Το αν μπορεί ένας φτωχός να αλλάξει τη μοίρα του στην Ελλάδα το απαντούν οι δεκάδες πετυχημένες ιστορίες αυτοδημιούργητων Ελλήνων, ενώ τα τελευταία 10 χρόνια ζούμε και τις αντίστοιχες ιστορίες πχ Αλβανών, που ήρθαν εδώ ως εργάτες και τώρα έχουν φτάσει να έχουν γίνει επιχειρηματίες, εργολάβοι ή να «δουλεύουν» μεγάλες εκτάσεις αγροτικής γης.

Γράφετε συχνά για το κακό δημόσιο. Το Δημόσιο, είναι η επιλογή της κάθε κυβέρνησης πώς θα λειτουργήσει. Η γραφειοκρατία βασανίζει χρόνια τώρα τους πολίτες. Γιατί να υπάρχει διχόνοια μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα αφού το μότο σας είναι «Μαζί είμαστε πιο δυνατοί»;

Δυστυχώς, διαφωνώ με όσα γράφετε. Το δημόσιο δεν είναι μόνο επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης. Όταν μία κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει αλλαγές, ο κόσμος τη «μαύρισε» στις εκλογές. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε σαφέστατα περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από όσους χρειαζόμαστε και για να «δικαιολογήσουμε» την παρουσία τους, έχουμε «εφεύρει» δουλειές για να κάνουν. Ταυτόχρονα αρκούμαστε μόνο σε τυπική / επιφανειακή αξιολόγησή τους και φυσικά κανείς δεν τα βάζει με τους συνδικαλιστές τους. Έτσι στην πράξη τι πετυχαίνουμε;

• Αδικούμε τη μειοψηφία που κρατάει όρθια το Ελληνικό Δημόσιο δουλεύοντας σκληρά, εξισώνοντάς τη με την πλειοψηφία που δεν προσφέρει ανάλογα με την αμοιβή της.
• Πληρώνουμε άπειρα δις Ευρώ με ισοπεδωτικά κριτήρια, αντί να δίνουμε πχ διπλάσιο μισθό στον αποδοτικό δημόσιο υπάλληλο και απλό μισθό στον μη αποδοτικό.
• Έχοντας υπηρεσίες που δε χρειαζόμαστε, δε μας περισσεύουν λεφτά για να πληρώσουμε καλύτερα τους γιατρούς μας, τους πυροσβέστες μας και όλους όσους κρατάνε όρθια την Ελλάδα. «Λίγο και σε πολλούς», αντί για «πολύ σε όσους όντως χρειαζόμαστε» είναι το μοντέλο μας.
• Προτιμάμε να παριστάνουμε «τους καλούς ανθρώπους που δε θέλουν κανείς να αλλάξει τίποτε» σημαίνει δε μεταρρυθμίζουμε το Δημόσιο, σημαίνει αφήνουμε άξιους υπαλλήλους να παίρνουν τον ίδιο μισθό με τους μη άξιους, τους μη εργατικούς κ.λπ.

Τέλος, δυστυχώς ένα τμήμα του Δημοσίου τομέα δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι αν αύριο σταματήσει να υπάρχει ο ιδιωτικός τομέας, κανείς δε θα πληρώσει τον μισθό τους και θα απολυθούν.

Μου άρεσε το κεφάλαιο 4 που γράφετε για την αξία των υπαλλήλων αλλά και την αξιόλογη αμοιβή ώστε να δουλέψει περισσότερο, ενισχύοντας του το φιλότιμο. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, όπως η εκμετάλλευση του προσωπικού. Τι προτείνετε τους εργοδότες σ’ αυτό το κεφάλαιο;

Υπάρχει και η εκμετάλλευση στην Ελλάδα, όπως υπάρχει και η μη εργασία, η φυγοπονία και η μη παραγωγικότητα από ανθρώπους πεπεισμένους πως «δε θέλουν να κάνουν πλούσιο το αφεντικό τους δουλεύοντας για αυτό». Αυτό που προτείνω στους εργοδότες είναι να πληρώσουν καλύτερα την ομάδα τους και να ανταμείψουν όσους φέρνουν αποτελέσματα, όχι να κρατούν άτομα που δεν παράγουν, «επειδή ζητάνε λίγα». Ο πετυχημένος επιχειρηματίας είναι τόσο καλός όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της «αλυσίδας» της ομάδας του.

Η πόλη μας η Κατερίνη αλλά και πολλές άλλες επαρχιακές πόλεις έχουν γεμίσει με καφέ και εστίαση. Τι μπορείτε να τους προτείνετε ως σύμβουλος επιχειρήσεων; Δεν υπάρχουν άλλες προτάσεις, άλλες ιδέες που θα αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα;

Δεν υπάρχει μία συμβουλή για όλους, δίνω εξατομικευμένες συμβουλές, με βάση τα δεδομένα καθενός. Τα υπεράριθμα καφέ και η εστίαση είναι το αποτέλεσμα τριών παραγόντων:

1. Της νοοτροπίας που περιγράψατε πιο πάνω («να μείνω εδώ και να το παλέψω»).
2. Της νοοτροπίας της πλειοψηφίας στην Ελλάδα που μισεί μέχρι θανάτου κάθε νέα επένδυση για εργοστάσιο κ.λπ.
3. Της κακής μας Παιδείας και της απέχθειας που έχουμε να συνδέσουμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας με το επιχειρείν και τον ιδιωτικό τομέα.

Διώχνουμε τις επενδύσεις (εκτός ακινήτων και τουρισμού) σημαίνει :

1. Δεν υπάρχουν δουλειές με καλές απολαβές σημαίνει
2. Πολλοί προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από τέτοια σχήματα

Προτάσεις και ιδέες υπάρχουν πολλές, όμως πχ πόσοι γονείς θέλουν το παιδί τους να ταλαιπωρηθεί για να πετύχει; Όχι πολλοί, από ό,τι φαίνεται...

Πιστεύετε ο Τουρισμός και ο Πολιτισμός είναι αλληλένδετα μεταξύ τους; Η Κατερίνη που δεν έχει ούτε ένα μουσείο για να επισκεφτεί ο τουρίστας που θα έρθει στην πόλη μας, τι θα έχει να θαυμάσει; Μπορεί να στραφεί ο επιχειρηματικός κόσμος στον πολιτισμό, που σίγουρα θα του φέρουν έσοδα; Ή ακόμη να συνεργαστεί με τους ανθρώπους του Πολιτισμού ώστε να γίνει κάτι αξιόλογο στην πόλη;

Ο Πολιτισμός δεν είναι εύκολο να σου φέρει έσοδα και κέρδη, το αντίθετο, μπορεί εύκολα να σε καταστρέψει. Η Κατερίνη δεν έχει μουσείο επειδή ποτέ δεν το ζήτησαν σοβαρά οι πολίτες της (που τις τελευταίες δεκαετίες στην πλειοψηφία τους ψηφίζουν όπως και οι περισσότεροι πολίτες στην Ελλάδα: Με κριτήρια που περιλαμβάνουν την υπόσχεση, το ρουσφέτι, την εξυπηρέτηση και την επιλογή του συγγενή. Με αυτά τα κριτήρια μόνο από λάθος μπορείς να πας μπροστά. Ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα (στο 99% των περιπτώσεων) είναι να στηρίξει τον πολιτισμό μέσα από χορηγίες και άλλες διευκολύνσεις. Οι καλύτεροι «επιχειρηματίες» του Πολιτισμού είναι άνθρωποι που ξέρουν καλά έναν χώρο και μπορούν να προχωρήσουν σε αυτόν χωρίς μεγάλα ρίσκα. Στην πράξη ο Πολιτισμός είναι μαζί με την Παιδεία τα θεμέλια πάνω στα οποία πρέπει να οικοδομήσουμε την κοινωνία μας. Ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα στο θέμα αυτό είναι επικουρικός, κυρίως της στήριξης των σοβαρών ανθρώπων του Πολιτισμού.

Σας εύχομαι να είναι καλοτάξιδο «Το πρώτο βήμα» και η μετέπειτα συνεργασία σας με τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ας ευχηθούμε να είναι αφορμή αυτή η νέα σειρά, να είναι σε όφελος της επιχειρηματικής κοινωνίας.

Σας ευχαριστώ. Δε γράφω μόνο για επιχειρηματίες, έχω δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες που είναι επενδυτές / ανήκουν σε κάθε κοινωνική ομάδα / φυσικά και στο Δημόσιο! Όπως σας έγραψα στην αρχή, απευθύνομαι σε όσους ανθρώπους μοιράζονται μαζί μου τις ίδιες αρχές και αξίες. Εύχομαι υγεία και κάθε καλό!