Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Ο Γιώργος Tenorman Τζιουβάρας είναι πολλά πράγματα: τραγουδιστής, πιανίστας, συνθέτης, ηθοποιός, περφόρμερ με σπουδές στο κλασικό τραγούδι και τη μελοδραματική. Με το πρώτο του βιβλίο που ακούει στον ευφάνταστο τίτλο «Χαρούκι, Μαρμελάδα από χιονισμένα ρόδα», φιλοδοξεί να καθιερωθεί και στον λογοτεχνικό στίβο, κάτι που, όπως θα διαπιστώσετε αν διαβάσετε το βιβλίο, του αξίζει.

Εδώ στο Bookia, μας μίλησε για την πρώτη συγγραφική του απόπειρα, την τέχνη, αλλά και τη ζωή.

Το «Χαρούκι, Μαρμελάδα από χιονισμένα ρόδα» και μόνο από τον τίτλο του παραπέμπει σε παραμύθι. Πρόκειται για ένα έργο που κινείται στον χώρο του υπερρεαλισμού. Σας αρέσουν, να υποθέσω, τα παραμύθια, και τα υπερρεαλιστικά αφηγήματα περισσότερο από άλλα λογοτεχνικά είδη και ρεύματα; Κι αν ναι,  πείτε μας γιατί.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, τα παραμύθια μου αρέσουν μεν, αλλά όχι τόσο πολύ όσο άλλα είδη, δε διαβάζω αρκετά, ίσως με επηρέασε η γέννηση του πρώτου ανιψιού μου. Ο υπερρεαλισμός όμως είναι κάτι που με αντιπροσωπεύει, είναι στη φύση μου, στη ζωή μου, όλη μου η τέχνη κάπως στροβιλίζει γύρω από αυτό το κίνημα. Όταν διάβασα Μπρετόν, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Απολλιναίρ και λοιπούς, ένιωσα μια σύνδεση, σαν κι εγώ να είμαι ένας από αυτούς, σαν να ανήκω σε μια μυστική ομάδα. Ένα βράδυ το 2015 φαντάστηκα πως είμαι σε ένα μπιστρό της Γαλλίας, τρώω μπον φιλέ, πίνω ένα ωραίο λικέρ, γράφω ποίηση και μετά την απαγγέλω πάνω σε ένα τραπέζι. Κι έτσι ξεκίνησε.

Το Χαρούκι είναι το ιαπωνικό όνομα που επιλέγετε να δώσετε σε έναν από τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου σας. Γενικά σε αυτό έχετε πολλές αναφορές στη συγκεκριμένη χώρα, στους νίτζα, σε ιαπωνικές φιλοσοφίες και συνήθεις και άλλα. Μπορώ να ρωτήσω γιατί επιλέξατε αυτή τη χώρα και όχι κάποια άλλη;

Οτιδήποτε κάνω γεννιέται από ένστικτο θα έλεγα ή από μια παρόρμηση της στιγμής, ή καμιά φορά και από συμπτώσεις. Φερ ειπείν, εκείνη την περίοδο διάβαζα ένα βιβλίο ενός Ιάπωνα σκηνοθέτη ηθοποιού, ενώ ένας καλός φίλος που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή, μου πρότεινε να διαβάσω Χαρούκι Μουρακάμι. Υποθέτω πως όλα αυτά συνηγόρησαν στο να δημιουργήσω ένα ελληνο-ιαπωνικό βιβλίο, με μεγάλη έρευνα φυσικά και σεβασμό.

Η συγγραφή ενός βιβλίου ήταν κάτι που θέλατε από μικρός; Ή πρόκειται για ανάγκη που σας γεννήθηκε όταν ενηλικιωθήκατε;

Όχι, ήταν πριν από λίγα χρόνια όταν ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα, το οποίο μάλιστα δεν έχω εκδώσει ακόμα. Αν και έγραφα ιστορίες για την μπάντα που είχαμε τότε, τους Opera Chaotique, ήταν πιο χιουμοριστικές κατά βάση. Αλλά μεγάλωσα μέσα σε χιλιάδες βιβλία της μητέρας μου, που αν και δεν τα διάβαζα ιδιαιτέρως μικρός, μάλλον είχαν να κάνουν κάποια ψυχολογική σχέση με τη μετέπειτα πορεία μου προς τη συγγραφή. Εκεί, κάποια στιγμή, στο σπίτι μου στη Λεπτοκαρυά,  άγγιξα τον Κούντερα και ενθουσιάστηκα, εκεί υπήρχε άπειρη ποίηση και βιβλία όλων των ειδών. Δίχως να διαβάσεις πολύ, δεν μπορείς να γράψεις.

Είστε ένας άνθρωπος με πολλές καλλιτεχνικές ιδιότητες, μουσικός, ηθοποιός, λογοτέχνης και θεατρικός περφόρμερ-συγγραφέας. Αν είχατε να επιλέξετε μονάχα μία από τις παραπάνω ιδιότητες και να αποποιηθείτε τις άλλες δύο ποια θα ήταν αυτή;

Α, εξαιρετικά δύσκολη ερώτηση, και για να αποφύγω αυτήν ακριβώς την απάντηση κάνω ότι κάνω. Δηλαδή, ακόμη και τα show που κάνω, εμπεριέχουν όλα αυτά τα πράγματα μαζί (μουσική, performing, σύνθεση, ποίηση, χιούμορ, τραγούδι). Πριν από αυτά δήλωνα τραγουδιστής. Επίσης, να πω πως δεν έχω σπουδάσει ηθοποιός, απλά όπως έχετε δει, μου βγαίνει πολύ φυσικά. Τώρα, αν μου βάλετε το μαχαίρι στο λαιμό, θα διάλεγα μάλλον τη σκηνή, θα ήθελα να παίζω τη μουσική μου.

Πείτε μας τι σημαίνει τέχνη για σας και πώς θα ήταν η ζωή σας, αλλά και η δική μας, χωρίς αυτήν.

Αυτή απεναντίας είναι εύκολη ερώτηση. Η τέχνη για όλους μας είναι ανακούφιση, αναζωογόνηση, παρέα, έρωτας. Για εμένα είναι καθημερινότητα, δημιουργία, φως και σκοτάδι, νέκταρ και ύδωρ, ψυχαγωγία και αναπνοή, πόνος και γιατρειά, ιδρώτας και ξεκούραση, άγχος και χαλάρωση. Επίσης, είναι ο μόνος τρόπος να βγάλω χρήματα, για να γειώσω κάπως τη συζήτηση.

Και ο έρωτας τι σημαίνει για σας; Στο βιβλίο σας του δίνετε, πάντως, εξέχουσα θέση.

Τι όμορφη λέξη. Έρωτας, έρωτας, όσες φορές κι αν τη γράψεις δε χορταίνεις. Έρωτας για τη ζωή, για την ομορφιά, για το θηλυκό ή το αρσενικό, έρωτας για τα πάντα, δίχως εκείνον όλα μοιάζουν φτωχά στην ύπαρξη μας.

Η Μαρία και ο Χαρούκι, δύο από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου σας είναι παιδιά κάπως διαφορετικά με ιδιαίτερες μουσικές και λογοτεχνικές προτιμήσεις. Υπήρξατε και εσείς ένα τέτοιο «διαφορετικό» παιδί; Και αν ναι πώς βιώσατε αυτή σας τη διαφορετικότητα;

Ναι, μάλλον υπήρξα, καθώς φαίνεται. Σίγουρα υπάρχουν ομοιότητες με τους χαρακτήρες. Δεν ξέρω, ίσως το να είναι ένα παιδάκι διαφορετικό, σε απλά πράγματα, ισούται με το να είναι περίεργο, και τα άλλα παιδιά δεν τον καταλαβαίνουν, εκλαμβάνουν κάτι αλλιώς. Εγώ αγαπούσα από μικρός τους ανθρώπους, αλλά μάλλον έβγαζα κάτι ειρωνικό. (;) Δεν ξέρω. Το ότι ένα παιδί ακούει σχεδόν μόνο κλασσική μουσική ως ένα σημείο, ή να του αρέσει η ποίηση, ο τρόπος που κινείται, το ότι δε βρίζει ή είναι πιο ευαίσθητο, αυτόματα το βγάζει από μια ομάδα και το τοποθετεί στη σφαίρα του περίεργου. Δεν ήταν τόσο εύκολο.

Πιστεύετε πως οι καλλιτέχνες και οι λογοτέχνες βιοπορίζονται δυσκολότερα στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες ή ότι παντού οι συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες αντιμετωπίζουν δυσκολίες επιβίωσης;

Θεωρώ πως παντού ισχύει το ίδιο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Σαφώς, σε κάποιες χώρες, το κράτος δίνει κάποια περισσότερη σημασία στην τέχνη από ότι εδώ, με επιδόματα κτλ, όμως από την επαφή μου με πολλούς καλλιτέχνες του εξωτερικού, νιώθω πως δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές.

Θεωρείτε πως υπάρχει κάποια «δύσκολη», ας πούμε, και πιο δύσπεπτη λογοτεχνία και μουσική την οποία πρέπει να έχει περάσει κανείς από μία συγκεκριμένη εκπαίδευση προκειμένου να τη διαβάσει/ ακούσει ή όχι;

Σαφώς υπάρχει πιο δύσκολη λογοτεχνία, γι' αυτό και ο περισσότερος κόσμος προτιμά πιο απλή γραφή υποθέτω πια. Και για τη μουσική το ίδιο, ας πούμε δεν είναι καθόλου εύκολο να ακούσει κάποιος σύγχρονη μουσική, όπως τη μουσική του Ξενάκη για παράδειγμα ή κάποιον σαν τον Στραβίνσκι ή πιο περίπλοκη τζαζ ή βαριά μέταλ, ενώ άλλοι δεν αντέχουν τα «εύκολα» μπουζουκοποπχιτάκια, όπως ο γράφων. Όλα είναι θέμα γούστου φυσικά, αλλά μερικές μουσικές θέλουν πολλά ακούσματα και συνήθεια. Μερικές πάλι, δε συνηθίζονται με τίποτα.

Σχεδιάζετε να γράψετε και κάτι άλλο; Θέατρο ή λογοτεχνία;

Έγραψα πέρυσι ένα θεατρικό που κέρδισε πανελλήνιο βραβείο από την περιφέρεια Αττικής, με τίτλο «Η Εκδίκηση αγάπησε τη σιωπή».

Το επόμενο που γράφω είναι ένα μυθιστόρημα διαφορετικό από αυτά που έχω γράψει, είναι θρίλερ αστυνομικής φύσης, με πρωταγωνιστή έναν δολοφόνο σκακιστή. Είμαι σε μια διάθεση ενθουσιασμού με αυτό.

Επίσης, μαζί με τον σκηνοθέτη Βασίλη Ξηρό, γράφουμε το σενάριο για ένα σίριαλ.

Κύριε Τζιουβάρα σας ευχαριστώ πολύ!

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ, ήταν χαρά μου!