Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Στέλιος Λιθοξοΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι δάσκαλος και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση. Οι μεταπτυχιακές του σπουδές αφορούν τη δημιουργική γραφή. Είναι βραβευμένος, μεταξύ άλλων, από το Δίκτυο Δημιουργικής Γραφής και από τις κυπριακές Εκδόσεις Ευγνώμων. Από όλες τις δράσεις του πάντα προκρίνει την ομάδα δημιουργικής γραφής και την παιδική/εφηβική ομάδα παραγωγής ταινιών μικρού μήκους στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, των οποίων ομάδων είναι ιδρυτής και επιστημονικός υπεύθυνος.

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τίτλο «Τεχνική Ποινή» από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο.

Δάσκαλος, εμψυχωτής εργαστηρίων γραφής, ιδρυτής και επιστημονικός υπεύθυνος ομάδας παραγωγής ταινιών, διαιτητής ποδοσφαίρου, νέος συγγραφέας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Αν με ρωτούσε κανείς τι δουλειά κάνω, θα έλεγα δάσκαλος. Αυτό ίσως κάτι να σημαίνει, ίσως να μη σημαίνει και τίποτα. Σε κάθε περίπτωση, μεγάλο μου καμάρι είναι η Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας. Εκεί συντονίζω δύο ομάδες, την ομάδα δημιουργικής γραφής και τις ταινίες μικρού μήκους. Από απόσταση πια, λόγω της μετακόμισής μου στην Αθήνα, αλλά έχω συνεργάτες, που τρέχουν τις ομάδες και μαθαίνω ότι κάνουν εξαιρετική δουλειά. Τα εργαστήρια γραφής τα κάνω διαδικτυακά σε Ελλάδα και Κύπρο. Χαίρομαι, που ολοένα και περισσότερο λαμβάνω νέες προτάσεις για να συντονίσω καινούργια εργαστήρια συγγραφής. Η διαιτησία, είναι πραγματικά, δύσκολο εγχείρημα. Όταν οι παλμοί στο γήπεδο ανεβαίνουν, ειδικά στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ο διαιτητής πολλές φορές κινδυνεύει. Η συγγραφή σε εμένα λειτουργεί ως επιστέγασμα όλων αυτών. Νιώθω ευγνώμων, που έχω τη δυνατότητα να διαθέτω πολλούς και διαφορετικούς ρόλους.

Κουβαλάμε στις αφηγήσεις και στις αναγνώσεις στις… Ποιος είναι το δικό στις «φορτίο»;

Στις αφηγήσεις, θα διαλέξω τις ιστορίες των ανθρώπων εκεί έξω οι οποίοι αδιαφορούν πλήρως για αυτό που ονομάζουμε λογοτεχνία. Αν οι συγγραφείς αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της λογοτεχνίας, εκείνοι που αδιαφορούν για αυτήν είναι το αίμα της. Τα δικά μου «φορτία» είναι πολλά. Αγαπημένοι συγγραφείς και καθημερινοί άνθρωποι.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Δεν έχω κατανοήσει ακόμη τον μηχανισμό. Κατά κάποιον τρόπο, ορισμένες αναγνώσεις και εμπειρίες, μου γεννούν μια εσωτερική ανάγκη να γράψω.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όπως σε κάθε περίσταση, άλλοι θα στηρίξουν κι άλλοι θα αντιμετωπίσουν σκωπτικά. Εγώ έχω πάρει πολλή αγάπη. Αν είχα άλλη οικογένεια, ίσως να μη γινόμουν τίποτα από όλα αυτά. Όπως κι αν είχα άλλους δασκάλους. Όλα παίζουν ρόλο.

Αγαπημένο άκουσμα(ιστορία-τραγούδι-φράση);

«Το σήμερα προκρίνω, το αύριο τ’ αφήνω στης τύχης την ροήν», του Χριστόπουλου. Και πολλά άλλα, ανάλογα με την περίσταση.

Αγαπημένη εικόνα;

Οι μαθητές μου που δημιουργούν.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Αγάπη αναπνέουμε. Και με οξυγόνο, πολλές φορές ασφυκτιούμε.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Η μαχητικότητα για να μη στερηθώ τίποτα από όσα αγαπάω.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όλα εκείνα που εγείρουν αισθήσεις, βάσει της βιωμένης εμπειρίας, ας μου επιτραπεί ο πλεονασμός.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να πάψω να είμαι δημιουργικός.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να είμαι ευτυχισμένος.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: ποινή, ρίσκο, φιλμ, ραντεβού και έξοδος.

Βλέποντας τη ζωή προς τα πίσω, σαν φιλμ, πάντα κατέληγε στην ίδια φράση: «Είμαστε οι επιλογές μας». Τα ρίσκα που πήρε, τα ραντεβού με την επιτυχία που άλλοτε ήταν συνεπής κι άλλοτε όχι. Εξέδωσε την Τεχνική Ποινή ψάχνοντας μια έξοδο, απ’ όλα τούτα.

Σας ευχαριστώ.