Μια ιστορία που ξεδιπλώνει το παρελθόν και το παρόν. Ηλέκτρα, απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα του 1969. Γεμάτη όνειρα και αισιοδοξία για το μέλλον. Στο δρόμο της έρχεται ο Ηλίας, ένας μετανάστης που τη συνεπαίρνει και γοητεύει με τις ιστορίες του από την Αφρική.Τον παντρεύεται ανατρέποντας όλα τα σχέδια που είχε κάνει για το μέλλον της και καταλήγουν στη Μαύρη Ηπειρο.

Η συγγραφέας μας παραδίδει μια δυνατή ιστορία έρωτα που καθηλώνει τον αναγνώστη με το πάθος του αλλά και από τις ολοζώντανες εικόνες από την Αφρική. Μία κατάθεση ψυχής αφού έχει ζήσει και η ίδια στο Κονγκό. Σε μία συνέντευξή της που είχα διαβάσει είχε πει πως ταυτίζεται απόλυτα με την Ηλέκτρα της ιστορίας της.Μέσα από τα μάτια λοιπόν της Ηλέκτρας ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί της, δίπλα της. Τα συναισθήματα που τον τυλίγουν ανάμεικτα. Οι εικόνες δεν είναι πάντα όμορφες. Το νόμισμα έχει δύο όψεις. Εικόνες σκληρές, βίαιες, εγκληματικές και γεμάτες φανατισμό και τρόμο. Η βιαιότητα της Μπόκο Χαράμ που θυσιάζει αθώες ψυχές για το σκοπό τους. Το άλλο άκρο της Μαύρης Ηπείρου.

Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. "...Η απαγωγή των 270 μαθητριών από τους ισλαμιστές της Μπόκο Χαράμ από το σχολείο τους στο Τσίμποκ, στις 14 Απριλίου 2014, προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή και μια διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωση των κοριτσιών. Περίπου 50 μαθήτριες κατάφεραν να δραπετεύσουν αλλά η τύχη άλλων 219 αγνοείται μέχρι σήμερα"...διαβάζουμε σ'ένα άρθρο. Μια υπόθεση που είχε προκαλέσει διεθνή κατακραυγή.

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί!!!

Ο αναγνώστης «φεύγει» από τα συνηθισμένα θέματα των ελληνικών μυθιστορημάτων Μικρασία και Πόντος που κατακλύζουν τα ράφια των βιβλιοπωλείων για ένα διαφορετικό λογοτεχνικό ταξίδι που πάντα είναι χρειαζούμενο. Οι Έλληνες όταν έφυγαν από τη χώρα μας για καλύτερη ποιότητα ζωής ταξίδεψαν και στην Αφρική όπου δούλεψαν και ορθοπόδησαν, αγάπησαν και στέριωσαν με ανθρώπους με άλλες συνήθειες, ήθη και έθιμα. Έτσι έγινε και με την Ηλέκτρα, την ηρωίδα του μυθιστορήματος.

«Στην Αθήνα του 1969 η νεαρή Ηλέκτρα, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, είναι έτοιμη να κατακτήσει τα όνειρά της, μα μια απρόσμενη συνάντηση με τον μετανάστη Ηλία Θωμόπουλο ανατρέπει τα σχέδιά της. Οι συναρπαστικές ιστορίες που της διηγείται για την Αφρική τη γεμίζουν δέος και θαυμασμό, και καταλήγει να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει στη Μαύρη Ήπειρο. Μόνο που γρήγορα αντιλαμβάνεται πως η Νιγηρία είναι μια επικίνδυνη χώρα. Η Ηλέκτρα ωθείται να συνθηκολογήσει με τη μοναξιά, τον φόβο της μαύρης μαγείας καθώς και της ένοπλης ληστείας. Ωστόσο, όλα αυτά δεν την εμποδίζουν να αγαπήσει με πάθος την Αφρική και να αφιερωθεί στα παιδιά της Αμερικανικής Ιεραποστολικής Σχολής, όπου διδάσκει, αλλά και σε όλα τα ορφανά που βρίσκουν απεριόριστη αγάπη στην αγκαλιά της. Ύστερα από σαράντα πέντε χρόνια γεμάτης ζωής, η Ηλέκτρα και ο Ηλίας αποφασίζουν να επαναπατριστούν, αλλά δεν υπολογίζουν πως, όταν ξεριζώσεις ένα γέρικο δέντρο, τότε αυτό μαραίνεται και πεθαίνει. Δυο χρόνια αντέχει ο Ηλίας στην Ελλάδα. Μετά τον θάνατό του, τίποτα πια δεν κρατά την Ηλέκτρα μακριά απ’ όσα αγάπησε στην Αφρική. Επιστρέφει, ανυποψίαστη για το μεγάλο παιχνίδι που της επιφυλάσσει η μοίρα: τη συνάντησή της με την εξτρεμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ.»

Σημ. "Μπόκο Χαράμ" σημαίνει «απαγορεύεται η δυτική κουλτούρα» ή «είναι ιεροσυλία η δυτικοποίηση» και δρα στη βόρεια Νιγηρία και την έθρεψε κυρίως η φτώχια του λαού.

Ζωντανό μα και ευκολοδιάβαστο το βιβλίο με πολλές πληροφορίες αλλά χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη καθώς είναι πλεγμένο με τα πρόσωπα της ιστορίας. Μας γνωρίζει την ζωή των Ελλήνων μα και των Ευρωπαίων που έζησαν για πάρα πολλά χρόνια στην Νιγηρία. «Την πραγματική εικόνα της Αφρικής με τα μικρά μαγαζιά που τα λούζει η καπνίλα, τις ξινές αναθυμιάσεις στάσιμων νερών, τα μυριάδες κουνούπια, με τα πυρωμένα από τον πυρετό ελονοσίας μάτια, τα ατροφικά ποδαράκια της πολιομυελίτιδας, ανθρώπους με μισά μέλη, απομεινάρια της λέπρας. Την πραγματική Αφρική δεν τη συναντάς στα σπίτια των λευκών και πάμπλουτων Αφρικανών αλλά εκεί που παραμονεύει η φτώχεια, στις καλύβες με το λιγοστό φαγητό, στα νοσοκομεία με τις βελόνες χωρίς αποστείρωση, χωρίς φάρμακα και προδιαγραφές.».

Μας γνωρίζει το πρωτόγονο έθιμο της κλειτοριδεκτομής που το ασκεί η μάγισσα της φυλής που μπορεί να κατάργησε η Πολιτεία με νόμο αλλά το έθιμο διαιωνίζεται και δεν μπορεί κανείς να το καταργήσει. Μας μιλά για τα πολιτικά και θρησκευτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη μακρινή αυτή χώρα. Για τους Βρετανούς που έστειλαν παντού ιεραποστόλους για να προσηλυτίσουν τους Νιγηριανούς στο χριστιανισμό. Η Βρετανική κυριαρχία 60 χρόνια αν και στο νότο ειδικά είχε αρχίσει από πολύ νωρίτερα.

Τα γεγονότα είναι πραγματικά και ο αναγνώστης νιώθει ρίγος και τρόμο από τις περιγραφές. Το σχολείο είναι πραγματικό όπως και οι απαγωγές στα χαρέμια, οι δολοφονίες μα και τα παιδιά που έκαναν κομάντο στο όνομα του Αλλάχ. Μιλά για τους θεούς που προσεύχονταν για να γλιτώσουν. Μα η Μπόκο Χαράμ στο όνομα του Αλλάχ σκότωνε αθώο κόσμο. Τα παιδιά που απήχθηκαν και τα κατηύθυναν στο δάσος Σαμπίσα, προσεύχονταν και στους δυο θεούς για να δουν ποιος θα είναι πιο αποτελεσματικός. Μας μιλά για τους τζιχαντιστές που επιτίθενται στα χωριά, καίνε τα σπίτια και τις σοδειές, σφάζουν τους άντρες και απαγάγουν ή φυλακίζουν τις γυναίκες. Άλλοτε τις αφήνουν να φύγουν-ανάλογα με το ποια από τις τέσσερις κύριες ομάδες των τζιχαντιστών θα επιτεθεί- και άλλοτε τις υποχρεώνουν να γίνουν «νύφες» και κανείς δεν ακούει πια για εκείνες. Αλλά και για τους λευκούς που δεν ανακατευόταν στις εσωτερικές υποθέσεις τους, είχαν τις πισίνες και τους υπηρέτες, τα ξενοδοχεία που έπαιζαν τένις και οργάνωναν χοροεσπερίδες.

Δεν θέλω να τους δικαιολογήσω-αυτό έλειπε- αλλά όταν σε κάποιο κράτος πηγαίνουν κατακτητές, οι λευκοί στην προκειμένη που μάζεψαν όλο τον πλούτο της γης, που πήγαν ιεραπόστολοι να αλλάξουν την θρησκεία τους δίνοντας καθρεφτάκια, που υπάρχουν έντονες διαφορές στις κοινωνικές τάξεις, όταν ο λαός πεινά, κάποτε δεν θα έπρεπε να περίμεναν κι αυτή την επανάσταση; Η θρησκεία έπαιξε τον ρόλο της κι αυτή η ανάμειξη που στο όνομα του Αλλάχ σκοτώνονται τόσες αθώες ψυχές ήταν και είναι τραγική.

Η Ηλέκτρα τις δύσκολες στιγμές που είναι κρατούμενη και δεν ξέρει τι θα γίνει με τη ζωή της, μα και των παιδιών της θυμάται την ζωή της με τον Ηλία, τον θάνατο και την επιστροφή της στη χώρα, «Τελικά στη ζωή η μοίρα κάνει τα δικά της παιχνίδια κι ας πιστεύουμε εμείς οι άνθρωποι πως αποφασίζουμε και επιλέγουμε».

Ένα από τα δυνατά σημεία του βιβλίου ήταν όταν πήραν το πεντάχρονο κοριτσάκι για να του μάθουν καλά την προσευχή, «Ότι θέλω θα την κάνω, μου ανήκει» απήντησε ο Τζιχάντ, «Ο Αλλάχ χρειάζεται αθώες ψυχές για να δοξαστεί». Και μετά στα χαρέμια που τις πουλούσαν τα μέλη της Μπόκο Χαράμ και η απόγνωση των απαχθέντων κοριτσιών που κι αυτές οδηγήθηκαν στα χαρέμια των Σαουδαράβων χωρίς να ξέρει κανείς πού θα καταλήξουν, «Μικρές νύφες, ποιος ξέρει σε ποιο κρεβάτι θα διακορευτούν».

Μόνο τρόμο μπορεί να νιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το και αηδία. Τελικά η όποια θρησκεία μπορεί να είναι τόσο σκληρή και απάνθρωπη ή οι πιστοί της δίνουν το νόημα και τη φιλοσοφία ραμμένη στα μέτρα τους; «Έτσι θα φύγω ανάμεσα σε δυο θεούς, αυτόν που με δίδαξαν οι γονείς μου κι αυτόν που με δίδαξαν οι ιεραπόστολοι. Για να μια ειλικρινής άρχισα να μπερδεύομαι, δεν ξέρω ποιος είναι πιο αληθινός και δίκαιος».

Η Γιόλα Δαμιανού μας μιλά για το έθιμο του γάμου, πώς πληρώνεται την προίκα από τον γέρο γαμπρό. Γι αυτούς πρέπει να υπηρετεί τον άντρα, να του κάνει τα θελήματα και να γεννοβολά παιδιά. Χωρίς την ικανοποίηση του έρωτα αφού η γυναίκα είναι αντικείμενο και του ανήκει. Μας λέει ακόμη ότι και να χωρίσει με τον άντρα της τα παιδιά μένουν στον άντρα γιατί είναι κτήμα του. Μιλά για τις θρησκευτικές αιρέσεις που οι πιστοί πιστεύουν πώς παίρνουν δύναμη από τον άνθρωπο που θυσιάζεται. Για μαγικές τελετές που ο κόσμος δεν αγγίζει γιατί φοβάται πώς το τζου-τζου θα αγγίξει και αυτούς. Μας μιλά για τους φανατικούς της Μπόκο Χαράμ που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν την οργάνωση, «Αποβράσματα της κοινωνίας, χωρίς ιδεολογία και αρχές, παρασυρμένοι από φήμες …που πίστεψαν πως έγιναν ατρόμητοι και κάθε τόσο φώναζαν θα κάψουμε, θα σκοτώσουμε….».

Η Ηλέκτρα στο ταξίδι των αναμνήσεων και της ζωής με τον άντρα της τον Ηλία αναλογίζεται, «Πιστεύαμε πώς η ζωή της ξενιτιάς όλα μας τα δίδαξε, νομίζαμε πώς γίναμε σοφοί κι ανθεκτικοί σε κάθε δοκιμασία…». Μας γνωρίζει την ISIS και την Αλ Κάιντα και τη πορεία τους στη παγκόσμια τρομοκρατία που τόσο πολύ φόβο έχουν σκορπίσει στην παγκόσμια κοινότητα αφού η ιδεολογία τους λέει «να αλλάξουν τον κόσμο δια πυρός και σιδήρου.».

Προτίμησα να σας δώσω το κλίμα της ιστορίας και τα αληθινά γεγονότα όπως τα έχουν ζήσει οι Έλληνες κι όχι μόνο της Αφρικής. Το ταξίδι με τους ήρωες θα το κάνουν οι αναγνώστες με όλη την αγωνία που η πέννα της συγγραφέως έχει ξετυλίξει το κουβάρι. Θα αγαπήσετε τους ήρωες, θα οργιστείτε μ’ αυτά που θα ζήσουν, ίσως αναθεωρήσετε μερικά πιστεύω σας. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Πρέπει τελικά να λέμε, «φτάνει, μέχρι εδώ αρκεί ή να συνεχίζουμε το ταξίδι στη δική μας Ιθάκη γιατί η ζωή έχει ακόμη ανεξάντλητες ομορφιές να μας χαρίσει όπως η ηρωίδα μας η Ηλέκτρα»;

Η Ηλέκτρα απόφοιτος της σχολής Καλών τεχνών, γνωρίζει τον Ηλία που ζει μόνιμα στην Νιγηρία και παρά την μικρό διάστημα της γνωριμίας τους, δέχεται να τον ακολουθήσει στην άγνωστη χώρα αγομένη απο το ένστικτο της Καρδιάς της. Εκεί στην Νιγηρία θα μαγευτεί απο τα απείρου κάλους αξιοθέατα. Θα γνωρίσει έναν εντελώς διαφορετικό πολιτισμό με εντελώς διαφορετικά ήθη. Κάτω απο την άπειρη ομορφιά κρύβεται ένας καθημερινός κίνδυνος. Σε μια χώρα που η Πολιτική αστάθεια, οι εμφύλιοι πόλεμοι, η βία και η κοινωνική αναταραχή αποτελούν καθημερινότητα θα εντάξει την ζωή της και θα μπορέσει τόσο πολύ να αφομοιωθεί από την χώρα αυτή ώστε όταν ο Ηλίας της προτείνει μετά απο χρόνια να επιστρέψουν στην Ελλάδα, το κάνει με μισή καρδιά. Όταν δε ο Ηλίας πεθαίνει δεν το σκέφτεται ούτε στιγμή και επιστρέφει στην αγκαλιά της Μαύρης Ηπείρου για να συναντήσει τον προορισμό της. Να δοκιμάσει τις αντοχές της και να αναδείξει το μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης. Το δυνατό σημείο πιστεύω κάθε βιβλίου είναι η βασική του ιδέα, απο ποιο κέντρο ξεκινάει το μυαλό του συγγραφέα για να εξελίξει την ιστορία του. Η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου παίρνει ένα αληθινό γεγονός και με την μαγική της πένα το μετατρέπει σε ένα κείμενο γεμάτο ένταση, αγωνία, περιπέτεια με πολλά φανερά και κρυφά μηνύματα. Ένα κράμα αλήθειας αυτό το βιβλίο διαποτισμένο με μια καλοστημένη μυθοπλασία θα μας παρασύρει στις άγνωστες ομορφιές και τους άγνωστους κινδύνους μιας χώρας που αποτελείται από πολλές φυλές με πρωτόγονες νοοτροπίες. 20 Τελειόφοιτοι σπουδαστές της Αμερικάνικης Ιεραποστολής ξεκινάνε με κέφι την εκδρομή τους. Συνοδός τους η Ηλέκτρα. Τις στιγμές της χαράς και της ξεγνοιασιάς θα τις καταστρέψει η ενέδρα που τους στήνει η Μπόκο Χαράμ μια εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση που δρα στα Βόρεια της Νιγηρίας. Και από εδώ και πέρα ξεκινάει η δράση που θα συνδυάσει βίαιους αποχωρισμούς, απαγωγές, άγριο και ανελέητο κυνηγητό μέσα στην αχανή έκταση που διαδοχικά αλλάζει χρώμα και σχήμα στα μάτια μας. Έρημος, οάσεις, στέπα. Αγρια ζώα επικίνδυνα έντομα, φυσικοί δηλαδή κίνδυνοι που αναμειγνύονται έντεχνα με τον ανθρώπινο παράγοντα για να τονιστεί η σκληρότητα και ο παράλογος φανατισμός κάποιων ανθρώπων που στον βωμό μιας θρησκείας εγκληματούν. Η ιστορία μας εναλλάσσετε ανάμεσα στο Παρελθόν και την ζωή της Ηλέκτρας και του Ηλία. Το πως γνωρίστηκαν, το πως έζησαν και το πως η Ηλέκτρα μεταλλάχτηκε σε μια άλλη γυναίκα από την γυναίκα που πριν πολλά χρόνια ήρθε σε αυτή την χώρα. Και στο Παρόν στην συγκλονιστική περιπέτεια που ζει η Ηλέκτρα μαζί με τα κορίτσια που απαγάγουν οι αδίστακτοι τρομοκράτες. Μέσα σε τραγικές συνθήκες, κάτω απο τον φόβο και τις απειλές η επιβίωση είναι μια υπόθεση για γερούς παίχτες. Η γενναιότητα η αυτοθυσία, το πείσμα, το χρέος έννοιες και αξίες που γεμίζουν την κάθε στιγμή αγωνίας.Ταυτόχρονα όμως γεμίζουν οι στιγμές και με σκιές που είναι ταυτισμένες με την ιστορία και την νοοτροπία αυτής της χώρας. Φανατικοί εξτρεμιστές, θρησκόληπτοι, αιρετικοί προσκολλημένοι σε θλιβερά έθιμα και προκαταλήψεις. Γυναίκες που αντιμετωπίζονται σαν όντα που έχουν μόνο σάρκα και καθόλου πνεύμα. Αντικείμενα πόθου μιας χρήσης που τις στερούν απο την παιδική ηλικία απο κάθε έννοια σεξουαλικότητας υποβάλλοντας τες στο απάνθρωπο έθιμο της κλειτοριδεκτομής. Σκλαβοπάζαρα γυναικών, εκμετάλλευση παιδιών που εκπαιδεύονται σαν μαχητές ή βομβιστές αυτοκτονίας. Μαύρη μαγεία, δεισιδαιμονία. Σκοτάδι, φόβος καταπίεση εξευτελισμός. Μια σπατάλη ζωής χωρίς τέλος που φέρνει ακόμα και τον έρωτα να έρχεται σε αντιδιαστολή με τον Θάνατο. Όπως σε αντιδιαστολή βρίσκονται διαρκώς όλα τα συναισθήματα που αλλάζουν διάσταση μπροστά στην ανάγκη των ηρώων να ξεφύγουν απο την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους. Πραγματικά οι χτύποι της Καρδιάς κρατούνται σε κάποιες στιγμές μετέωροι απο την αγωνία στην προσπάθεια να γίνουν αποδεχτές οι σκληρές εικόνες αλλά και τα όσα γενικότερα βιώνουν οι ήρωες. Νιώθεις τον φόβο, τον πόνο, την ένταση των δυνατών εξελίξεων και κυρίως των συγκλονιστικών αντιθέσεων. Το μουσκεμένο με αίμα γρασίδι, παλεύει με την φύση που συνεχίζει να ακολουθεί την ήρεμη νωθρότητα του πρωινού και αναπαράγει τα χαρούμενα τιτιβίσματα των πουλιών για να αναδείξει όλες τις αντιθέσεις της ζωής. Πόσο δυνατή ιστορία; Πόσο συναίσθημα; Πόσος Πόνος; Μια κραυγή αγωνίας μια σκληρή απάντηση σε γεγονότα γνωστά αλλά σκοπίμως αποσιωπημένα. Ένα βιβλίο που πραγματικά θα ταρακουνήσει συνειδήσεις. Ένα βιβλίο που την βία και τα απάνθρωπα εγκλήματα τα μετατρέπει σε δύναμη Ψυχής, σε έναν ύμνο ελευθερίας αλλά και σεβασμού στα πανανθρώπινα δικαιώματα. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπήκα στην διαδικασία να ψάξω στο διαδίκτυο την αληθινή ιστορία στην οποία βασίστηκε και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ύστερα από τόσα χρόνια να υπάρχουν γυναίκες που είναι ακόμα στα χέρια αυτών των εξτρεμιστών. Πως είναι δυνατόν να μην έχει ξεσηκωθεί η διεθνής κοινότητα και πως είναι δυνατόν να δρουν ακόμα με τον ίδιο τρόπο και να αλλοιώνουν την εικόνα ενός ολόκληρου λαού.

https://vivlionerga.blogspot.gr/2017/05/blog-post_18.html

Είμαι γοηγτευμένη από την λιτή αλλά γλαφυρή γραφή της κ. Δαμιανού, τις υπέροχες περιγαφές της και την ένταση των συναισθημάτων που μου γέννησε η ιστορία της Ηλέκτρας. Η ανάγνωση αυτού του εξαιρετικού βιβλίου,ήταν για μένα μια απίστευτη εμπειρία και ένα μοναδικό ταξίδι που δύσκολα ξεχνιέται.

Μια εκδρομή τελειόφοιτων καταλήγει σε τραγωδία, σε θάνατο,σκλαβιά, βιασμό σωμάτων και ψυχών και τέλος σε ομηρία.

Εκεί στην Νιγηρία θα παιχτεί το δράμα, στη Μαύρη Ήπειρο, σε αυτή τη γη των αντιθέσεων, μια γυναίκα που έχει κάνει πατρίδα της τη χώρα αυτή, θα ζήσει την πιο τραγική εμπειρία της ζωής της.

Η γνωριμία της με την εξτρεμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ θα είναι καθοριστική για τη ζωή της και για τη ζωή των κοριτσιών της.

Οι σκηνές της ομηρίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης σε συνδιασμό με το τυφλό μίσος και τη βία σοκάρουν.

Η Νεφέλη, θα σταθεί με αξιοπρέπεια,θάρρος και αστήρευτη αγάπη δίπλα στις μαθήτριές της, θα απλώσει τα «φτερά» της για να τις προστατεύσει όσο και όπως μπορεί....

Η πείνα, η δίψα και οι κακουχίες, μπορεί να ταλαιπωρούν το κορμί της, όμως η ψυχή της αντέχει, ελπίζει και ονειρεύεται....μέχρι το τέλος.

Πνεύμα ελεύθερο, γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους και με μια απίστευτα θετική αύρα, θα βιώσει ακραίες καταστάσεις κακομεταχείρησης και βίας.



Θα αγαπήσει, θα μισήσει, θα πολεμίσει για όλα αυτά που ονειρευεται, που αγαπά και θαυμάζει, θα γίνει θυσία, μάνα, ηρωίδα και φύλακας άγγελος για τα παιδιά της, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την δική της ασφάλεια και επιβίωση.

Με ένα θέμα σημερινό που σοκάρει, αυτό της τρομοκρατίας, της βίας και του μίσους στο όνομα της τυφλής πίστης και υποταγής στον θεό, στον όποιον θεό....

Όλη η γοητεία της Αφρικής, δοσμένη υπέροχα απο την συγγραφέα, σε ταξιδεύει σε κάθε τόπο, σε κάθε λουλούδι και σε κάθε ζωντανό οργανισμό...στα ποτάμια, τις λίμνες, τις ξαφνικές τροπικές καταιγίδες, στους κατοίκους της....

Αγωνία, ανατροπές και εξελίξεις μέχρι την τελευταία σελίδα!

Το χάρηκα, το απόλαυσα με έκανε πιο σοφή και πιο πλούσια σε γνώσεις και συναισθήματα.

Ευχαριστώ για το ταξίδι ζωής κ.Δαμιανού

Το δάκρυ του αναγνώστη κυλάει αβίαστα όταν τελειώνει αυτό το συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Η Ηλέκτρα είναι μια ηλικιωμένη δασκάλα ζωγραφικής στην Αμερικανική Ιεραποστολική Σχολή στο Πλατό Στέιτ της βόρειας Νιγηρίας, μια γυναίκα που σαράντα χρόνια πριν ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον Ηλία, στέλεχος κατασκευαστικής εταιρείας, και τον ακολούθησε στην Αφρική, αλλάζοντας άρδην τη ζωή της, τα πιστεύω της, την κοσμοθεωρία της. Σαράντα χρόνια γεμάτα από την άγρια ομορφιά της Αφρικής, τις ποικίλες εκφάνσεις της ζωής εκεί, τα προβλήματα με την τρομοκρατική οργάνωση της Μπόκο Χαράμ, τη στωικότητα στο βλέμμα των φτωχών, εξαθλιωμένων κατοίκων, τη φροντίδα των ξένων (κυρίως λευκών) να διασκεδάζουν συχνά για να κρύβονται από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας των ντόπιων, που κάποτε, κάπως θα επηρεάσουν κι αυτούς. Και όλη αυτή η ζωή θα κλείσει με την απαγωγή της Ηλέκτρας από την Μπόκο Χαράμ.

Το κείμενο είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη και αφορά την περιπέτεια που έζησε η Ηλέκτρα όταν η εκδρομή τελειοφοίτων της Σχολής μετατρέπεται σε τραγωδία και η ίδια με κάποιες μαθήτριές της απάγονται από τζιχαντιστές. Το παρελθόν της Ηλέκτρας ξεδιπλώνεται κατά διαστήματα την περίοδο της ομηρίας της ενώ ταυτόχρονα περιγράφονται απάνθρωπες, βίαιες σκηνές, ποτισμένες στο αίμα. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου δεν έχει καμία σχέση με την ουσία του κειμένου: δεν είναι το ρομάντσο μιας Ελληνίδας που ζει σε μια ξένη χώρα και αγωνίζεται να καλύψει τον άπλετο ελεύθερο χρόνο της όσο ο σύζυγος ταξιδεύει για δουλειές της εταιρείας του. Είναι η ιστορία της Γυναίκας που πονάει, αγωνίζεται να προστατεύσει τη ζωή των παιδιών της και της ίδιας, που θέλει να παλέψει για την ελευθερία της, την αξιοπρέπειά της και τη μοναδικότητά της. Και επιπλέον ο ολοκληρωμένος αυτός χαρακτήρας, γαλουχημένος με τη δυτική παιδεία, πώς θα αντιμετωπίσει συνθήκες απάνθρωπης αιχμαλωσίας από ανθρώπους που είναι αδίστακτοι και υπηρετούν τάχα τον Αλλάχ, οραματιζόμενοι την επικράτηση της σαρία σε όλο τον κόσμο, ακόμη κι αν αυτό μπορει να υλοποιηθεί από ποταμούς αίματος;

Η κυρία Δαμιανού-Παπαδοπούλου με αυτό το βιβλίο ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Με λεξιλόγιο αυστηρό, εκφράσεις κοφτές, συναρπαστικές περιγραφές της χώρας, ανατρεπτικές εξελίξεις στο στρατόπεδο αιχμαλωσίας και μια βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, το κείμενό της με συνεπήρε από την αρχή ως το τέλος. Διάλεξε αυτήν τη φορά να αφηγηθεί μια ιστορία διαφορετική, να την τοποθετήσει σε ένα φόντο σπάνιο για τα σημερινά ελληνικά λογοτεχνικά δεδομένα και να την παραδώσει στον αναγνώστη με τον δικό της καλαίσθητο τρόπο. Επιτέλους, μια ιστορία που θεωρεί δεδομένο ότι η πρωταγωνίστρια ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και ξενιτεύτηκε, χωρίς μακροσκελείς αφηγήσεις και περιττούς διαλόγους ή ανούσιες αναποδιές. Το βιβλίο ξεκινάει με την τραγωδία της εκδρομής και σελίδα τη σελίδα παρεισφρέει σε αυτές τις δύσκολες ώρες η ιστορία της Ηλέκτρας, λιτά, ξεκάθαρα, στέρεα. Γνώρισα μια γυναίκα γεμάτη ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, πρόθυμη να βοηθήσει ουσιαστικά και όχι καινόδοξα προς βράβευση των προσπαθειών της, που αγκάλιασε με στοργή τα παιδιά της πόλης όπου ζούσε ενώ ποτέ δεν κατάφερε να «λύσει τον γρίφο» που λέγεται Αφρική.

Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ηλίας «Η Αφρική μοιάζει με γυναίκα, την πολιορκείς, την κατακτάς και εκεί που πιστεύεις πως γνωρίζεις κάθε πτυχή του σώματος και του μυαλού της, έρχεται μια στιγμή που όλα ανατρέπονται κι έχεις μπροστά σου μια άγνωστη» (σελ. 47). Στη συνέχεια, η ίδια η Ηλέκτρα υποστηρίζει: «Αφρική είναι η γοητεία να προσπαθείς να κατακτήσεις το άγνωστο, αυτό που σου αντιστέκεται, να το καταλάβεις και να ζυμωθείς μαζί του... Να ζεις επικίνδυνα» (σελ. 204). Αυτήν τη χώρα, αν και εξακολουθώ να μην την έχω στον χάρτη των ταξιδιών μου, ειδικά την κεντρική και νότια, μιας και την Αίγυπτο και το Μαρόκο τα έχω επισκεφθεί και αγαπήσει, την είδα με τα μάτια της συγγραφέως και την έκλεισα μες στην καρδιά μου. Από τη μια οι κίνδυνοι, η πολιτική και κοινωνική αστάθεια, η πείνα και από την άλλη η φύση, οι άνθρωποι, τα ζώα, η ατμόσφαιρα. Αντικρουόμενα χαρακτηριστικά που κερδίζουν δια μιάς τον ταξιδιώτη, τον μετανάστη, τον επισκέπτη. Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε η Ηλέκτρα και η διεισδυτική ματιά της συγγραφέως μού γνώρισε μια υπέροχη γυναίκα, μια ηρωίδα σχεδόν άμεμπτη, που ακόμη και το μυστικό της παρουσιάστηκε τόσο αναπόφευκτα, ως φυσικό επακόλουθο, που δεν μπόρεσα να την κατηγορήσω, αντίθετα έζησα μαζί της ως το μεδούλι αυτό που ακριβώς ποθούσε η ψυχή της.

Κι αυτή η ζωή, αυτός ο χαρακτήρας, τόσα χρόνια αργότερα, να ζήσει αυτήν την περιπέτεια; Και να περάσει του λιναριού τα πάθη; Στο κείμενο αγάπησα ακριβώς αυτό: η Ηλέκτρα και οι μαθήτριές της, γυναίκες που ζούσαν άνετα και με σχετική ασφάλεια στον μικρόκοσμό τους, από τη μια στιγμή στην άλλη ζουν την απόλυτη φρίκη: κάποιες τις εκτελούν, κάποιες τις αγοράζουν σεΐχηδες που καταφτάνουν στο στρατόπεδο της Μπόκα Χαράμ σε πολυτελείς λιμουζίνες και δε διστάζουν να αγοράσουν αόμη και πεντάχρονα μωρά για τις ορέξεις τους, μόνο και μόνο για να φύγουν ξανά σαν κύριοι από τη χώρα με το ιδιωτικό τους αεροσκάφος! Πώς θα αντέξουν αυτές τις δυσκολίες τα κορίτσια και η δασκάλα τους; Σε τι πλάσματα θα μεταμορφωθούν μόνο και μόνο για να επιβιώσουν; Και δεν είναι που αναγκάζονται να φάνε έντομα και να ζουν σε συνθήκες εντελώς ακατάλληλες από θέμα υγεινής αλλά κάποιες μετατρέπονται άθελά τους σε κινούμενες βόμβες-στόχοι, ζωσμένες με εκρηκτικά, κάποιες άλλες αναγκάζονται με τη βία να σκοτώνουν. Αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης περιγράφει γλαφυρότατα η κυρία Δαμιανού-Παπαδοπούλου, χαρίζοντάς μου άφθονη ανατριχίλα!

Πού είναι ο στρατός της χώρας; Γιατί αργεί τόσο πολύ να εντοπίσει το στρατόπεδο της Μπόκα Χαράμ; Θα γλυτώσουν όλες οι κοπέλες από αυτήν την παραφροσύνη; Πού θα καταλήξει η κάθε μια τους; Ποιες από αυτές θα ξαναδούν τους γονείς τους; Κι αν γλυτώσουν πώς θα καταφέρουν να εμπιστευτούν ξανά άνθρωπο ή να κυκλοφορήσουν σε πολύβουους δρόμους; Τι θα απογίνει η κεντρική ηρωίδα; Ένα σκληρό, αληθινό, μεστό κείμενο για τη γυναίκα που ζει σε μια χώρα υπέρ της κλειτοριδεκτομής, είναι ταγμένη στον άντρα και απαγορεύεται να σκέφτεται ή να ζει με αυτάρκεια. Ρομάντσο και περιπέτεια, έρωτας και καταστροφή, ένα αρμονικό σύνολο που χάρη στη γραφή αποφεύγει να χαρακτηριστεί άρλεκιν, άλλωστε είναι τόσο έντονο, ρεαλιστικό και αληθοφανέστατο που και η πραγματική ζωή ωχριά μπροστά του.