Ένα πολύ καλό βιβλίο, που μιλάει με ωραία, ρεαλιστική γραφή, για όλα τα προβλήματα που μπορεί ν' αντιμετωπίζει κάποιος έφηβος σήμερα. Έχει πολλά πράγματα να δώσει όχι μόνο στους νεαρότερους αναγνώστες, αλλά και σε εμάς τους μεγαλύτερους. Μας βοηθάει να προσεγγίσουμε με διαφορετική ματιά, όλα αυτά που συνήθως βλέπουμε από την θέση του ενήλικα ή και του γονιού...

Η Αννέτα είναι ένα έγχρωμο κορίτσι που υιοθέτησαν οι γονείς της από αγάπη και ενδιαφέρον και σε αυτό το βιβλίο αναπτύσσονται οι σκέψεις της, οι αμφιβολίες της, οι ανασφάλειές της, η αγωνία της για πολλές απόψεις της ζωής της, για το μέλλον της, για τον ίδιο της τον εαυτό αλλά κυρίως πού ανήκει και πόσο εύκολο είναι να συμβιώνει με λευκούς συμμαθητές σε μια κοινωνία λευκών. Η αφήγηση δεν επικεντρώνεται μόνο σε αυτό το κομμάτι ούτε περιγράφει την τετριμμένη περίπτωση σχολικού εκφοβισμού με τις αντίστοιχες συνέπειες. Αντίθετα, η πρωταγωνίστρια καλωσορίζει τον αναγνώστη στη ζωή της από την έκτη δημοτικού ως την τρίτη λυκείου και χρησιμοποιεί αυτήν τη διαφορετικότητα ως κεντρικό άξονα για να ξεδιπλώσει πολλές άλλες προτάσεις, ιδέες, συναισθήματα και δυσκολίες που απασχολούν όλους τους σημερινούς εφήβους.

Η αφήγηση παρατίθεται σε πρώτο πρόσωπο απο την Αννέτα κυρίως και δευτερευόντως από την αγαπημένη της νονά που ζει στο Παρίσι. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, παρατηρητικότητα και διεισδυτικότητα, με χιούμορ και συγκρατημένη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση η Αννέτα κάνει φιλίες, ζει κάποια πρώτα συναισθηματικά σκιρτήματα, προσπαθεί να ανταποκριθεί στο εκάστοτε καινούργιο σχολικό περιβάλλον (η μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο είναι μια σοβαρή πηγή άγχους για τα παιδιά), αποδέχεται το γεγονός ότι είναι υιοθετημένη και κάπου κάπου αναρωτιέται πού να είναι οι γονείς της κι αν τη σκέφτονται κι εκείνοι.

Το μυθιστόρημα δεν είναι μελοδραματικό ούτε μονοδιάστατο. Μου άρεσε ακριβώς αυτό, ότι μέσα σε περίπου 170 σελίδες υπάρχει μια συμπυκνωμένη αφήγηση που δε με έκανε να ασφυκτιώ και μια εξέλιξη στην πλοκή που δε γνώριζα προς τα πού θα κατευθυνθεί και πώς θα τη χειριστεί η συγγραφέας. Επίσης, η κυρία Μελισσά-Χαλκιοπούλου κατάφερε ευφυυέστατα να ξεγλιστρήσει από όλες σχεδόν τις παγίδες που θα μπορούσε να στήσει η ίδια της η ιστορία: 1) τον Βασίλη, το παιδί που ασκεί ψυχολογική βία στην Αννέτα, καταφέρνει να τον κάνει τον καλύτερό της φίλο με την αλήθεια του χαρακτήρα της, 2) το διαζύγιο των γονιών του Βασίλη δε δίδεται με φωνές, μίση και αλλληλοσπαραγμούς αλλά απόλυτα αληθινό, καθημερινό και με ανερυθρίαστα αισιόδοξο σχετικά φινάλε (όσο δύσκολη και τραυματική κι αν είναι αυτή η εμπειρία για κάθε μέλος της οικογένειας που τη βιώνει, δεν καταλήγουν όλες στα δικαστήρια ή σε συναισθηματικές και σωματικές ακρότητες), 3) το άγχος και η αγωνία της Αννέτας να αποδώσει σωστά στις εξετάσεις και να πετύχει στο πανεπιστήμιο δεν καταλήγει στην κλασική κόντρα του παιδιού με τους γονείς, ειδικά αν είναι υιοθετημένο, όπου με αφορμή αυτήν τη δύσκολη περίοδο βγαίνουν τα απωθημένα χρόνων. Και ταυτόχρονα καμία από αυτές τις ιστορίες και τις παραμέτρους της ζωής της Αννέτας δεν καταντά ιδαίτερα ροζ και εκβεβιασμένα αισιόδοξη. Υπάρχει επομένως μια λογική, ρεαλιστική συνέπεια και ταυτόχρονα ένα συγκροτημένο σύνολο γεγονότων που δεν μπατάρει ούτε μπάζει νερά.

Πάνω σε αυτόν τον άξονα κινείται και η ζωή του Βασίλη, ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται να παλεύει με τον καρκίνο, όμως ούτε εδώ έχουμε ολοφυρμούς ή πεπατημένη λύση. Δε θα αποκαλύψω φυσικά αν το παιδί θα καταφέρει να νικήσει αυτήν την αρρώστια, όμως μέχρι το τέλος του βιβλίου, ξανά χωρίς ακρότητες, ο αγώνας του αποτυπώνεται ανάγλυφος, αληθινός, στις πραγματικές του διαστάσεις, με περιστατικά που πότε με γέμιζαν αισιοδοξία και πότε με έκαναν να αγωνιώ.

Πιστεύω ειλικρινά πως οι έφηβες αναγνώστριες, μιας και αυτές είναι κυρίως ο στόχος του συγκεκριμένου βιβλίου, θα ταυτιστούν αν όχι απόλυτα, τουλάχιστον εν μέρει με την πρωταγωνίστρια. Θα αναγνωρίσουν στη ζωή της κοπέλας δικά τους στοιχεία: την αγάπη προς τους γονείς, τις δυσκολίες από ένα διαζύγιο, τις σχολικές εξετάσεις ή μια σοβαρή ασθένεια. Οι απορίες και οι αμφιβολίες της Αννέτας, όπως «γιατί ζούσαν ειρηνικά οι λαοί μεταξύ τους και γιατί άρχισαν να συγκρούονται», «γιατί δίνουμε έμφαση σε όσα μας χωρίζουν και όχι σε αυτά που μας ενώνουν», η ανάγκη και η προϋπόθεση να επικοινωνήσεις ουσιαστικά με τον συνάνθρωπό σου και να καταλάβεις την πραγματικότητα της δικής του ζωής, απαντώνται, τονίζονται και αντιμετωπίζονται με αγάπη, ουσιαστικό ενδιαφέρον και καθόλου διδακτισμό. Μια πολύ καλή συντορφιά για έφηβους αναγνώστες με απαιτήσεις.