Η Χριστίνα είναι μια γυναίκα που έγινε σύζυγος και μάνα, όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελε στη ζωή της. Τώρα, στα 50 της, έχει καταφύγει σε ένα ήρεμο κρησφύγετο δίπλα στη θάλασσα για να ηρεμήσει, να αναπολήσει και να μετρήσει τα λάθη της. Τι έφταιξε; Ποιος έκανε το μεγαλύτερο λάθος; Τι πραγματικά συνέβη στο παρελθόν της που την οδήγησε στην απομόνωση; Θα είναι έτοιμη να επιστρέψει στη ζωή της;

Η πένα της κυρίας Τζίνας Ψάρρη ήταν μια έκπληξη για μένα! Διάλεξε να αφηγηθεί μια ιστορία για μια γυναίκα που δε διστάζει να ξεγυμνωθεί μπροστά στον αναγνώστη, να δείξει από μόνη της τα λάθη της και τους εγωισμούς της και ήταν τέτοια η ροή του κειμένου που με παρέσυρε. Άλλαξα πολές εκφράσεις όσο το διάβαζα και μεταπήδαγα από το ένα συναίσθημα στο άλλο: χαρά, έκπληξη, θυμό, απελπισία, αμφιβολία, οργή. Η Χριστίνα είναι μια γυναίκα που έχασε την καλύτερή της φίλη επειδή προτίμησε τον πρώτο της έρωτα, τον Βασίλη, τον παντρεύτηκε κι άρχισε μέρα τη μέρα να καταστρέφεται, να αλλοιώνεται ως χαρακτήρας και να τσαλαπατά τα θέλω και την αξιοπρέπειά της. Με μαεστρία η συγγραφέας καταφέρνει να με κρατήσει σε μια ιστορία που σίγουρα έχω διαβάσει και σε άλλα βιβλία, να με βοηθήσει να καταλάβω τον ψυχισμό αυτής της ηρωίδας και να είμαι στο πλάι της και για τα καλά και για τα άσχημα και να μου δώσει την απάντηση στο εμγάλο γιατί που αναδύεται πίσω από τις λέξεις.

Ο γάμος της Χριστίνας και του Βασίλη κλυδωνίζεται σχεδόν από την αρχή. Είναι ολοφάνερο πως ο σύζυγος πετάει από κανάρα σε κανάρα όμως η ιστορία της ηρωίδας ξεδιπλώνεται ακριβοδίκαια. Ένιωσα πως δεν αφορά την ιστορία μιας κακόμοιρης μεσοαστής που είναι θεόχαζη και εύπιστη, ούτε όμως και μιας γυναίκας που εθελοτυφλεί είτε από φόβο (πού να πάω τώρα μόνη μου με ένα διαζύγιο) είτε από ελπίδα (άντρας είναι, θα γυρίσει). Όχι, η Χριστίνα είναι μια γυναίκα αληθινή, εύθραυστη, φοβισμένη, γεμάτη αγωνία και απορίες για τα αίτια της συμπεριφοράς του άντρα της. Γι’ αυτό και ήθελα να χαστουκίσω την ερωμένη που είχε το θράσος να γυρίσει να της πει: «Θα στον είχα ήδη πάρει αν δε σε λυπόμουν» (σελ. 134). Υποτάσσεται λόγω διπλωματίας και όχι φόβου και όταν χρειάζεται, δηλαδή όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, υψώνει το ανάστημά της τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίζει μικρές μάχες, όχι τον ίδιο τον πόλεμο. Όπως λέει χαρακτηριστικά: «Ξόδευα τον εαυτό μου σ’ αυτά που δε χρειάζονταν και τελικά δεν έφτασα σ’ αυτά που έπρεπε» (σελ. 28). Στα θετικά της αφήγησης είναι η εναλλαγή του ενεστώτα διαρκείας (προσδίδει ταχύτητα, γρηγοράδα, γεννάει αγωνία για τη συνέχεια και δίνει ζωντάνια στην αφήγηση) με τον στιγμιαίο ενεστώτα. Από την άλλη, οι εκτεταμένες και μεγάλες παράγραφοι με άγχωσαν αρκετά.

Από την άλλη ο Βασίλης μου φάνηκε πολύ ψεύτικος για να ανήκει στη σημερινή εποχή: μισογύνης, είρων, «τα-ξέρω-και-τα-ταράζω-όλα» (ευγενικό το ρήμα «ταράζω»), εγωπαθής και φυσικά θρασύδειλος. Απλώς οι απόψεις του, η συμπεριφορά του απέναντι στη γυναίκα του, δε μου ταίριαζαν με τη σημερινή εποχή. Και φυσικά η Χριστίνα, ως άνθρωπος που είναι, αμέσως στρέφεται στην ελπίδα ενός παιδιού για να βελτιωθούν τα πράγματα και βεβαίως οι καταστάσεις χειροτερεύουν.

Το μυθιστόρημα με κράτησε ως το έβδομο κεφάλαιο. Σε εκείνο το σημείο η Χριστίνα γνωρίζει έναν αληθινό, ουσιαστικό έρωτα, τον Αντώνη, που τη βοηθάει να στηριχτεί στα πόδια της και να προσθέσει νέα εμπόδια και να κρεμάσει νέες κουρτίνες μπροστά στα μάτια της, μιας κι επιμένει και βασίζεται ακόμη στον γάμο της με τον Βασίλη. Εκεί παραδέχομαι πως προσπέρναγα τις σελίδες, μιας και η συγγραφέας έπρεπε να δείξει πώς και πότε ωρίμασε αυτή η αγάπη με ρομαντικά σκηνικά (που ποτέ δε με κέρδιζαν) αλλά και τραγικές σκηνές. Δυστυχώς, παρ’ όλο που ο έρωτας αυτός φάνηκε ως σωτηρία στα μάτια μου, η συγγραφέας προτίμησε να τον δυσκολέψει και να τον προκαλέσει με καταστάσεις που έφεραν στην επιφάνεια τα αληθινά αισθήματα του Αντώνη και, ναι, δυστυχώς, έχει ακριβώς τις ίδιες αντιλήψεις και τον ίδιο χαρακτήρα με τον Βασίλη!Ένιωσα δηλαδή σα να διάβαζα από την αρχή τις περιπέτειες της πρωταγωνίστριας, για να μην αναφέρω ξανά το γεγονός πως δυο «γουρούνια» είναι πολλά στον στάβλο του σήμερα.

Πώς θα αντιδράσει λοιπόν η Χριστίνα μπροστά στις επιλογές της; Θα διαλέξει κάποιον από τους δύο; Πώς θα προστατέψει τον εαυτό της και κυρίως την κόρη της από αυτό το μπέρδεμα; Θα βρει ανθρώπους στο πλάι της να τη βοηθήσουν και να τη σώσουν; Τι συνέβη λοιπόν που την ανάγκασε να καταφύγει μακριά από όλους και απ’ όλα; Κρύβεται ή θέλει να αρχίσει από την αρχή;

Το μυθιστόρημα «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι» είναι ένα τρυφερό και σκληρό βιβλίο για τη γυναίκα που ωριμάζει μέσα από τα λάθη της και πρέπει να βρει τις λύσεις εντός της, πολύ πολύ βαθιά, χωρίς να φοβηθεί να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Η γραφή είναι ρεαλιστική, οι καταστάσεις θα φανούν οικείες σε πολλούς, όμως η επανάληψη των ίδιων αρνητικών χαρακτηριστικών σε δύο διαφορετικούς άντρες κάπου με κούρασε και έχασε πόντους από την εκτίμησή μου. Παρ’ όλ’ αυτά η κυρία Ψάρρη είμαι σίγουρος πως θα επιστρέψει με μια νέα, εξίσου συγκλονιστική ιστορία που θα χαρώ να τη διαβάσω. Στα συν το όμορφο εξώφυλλο, δημιουργία της Μαίρης Σταματοπούλου.

Η Χριστίνα είναι δύσκολος χαρακτήρας, ωστόσο πολλές από εσάς θα ταυτιστούν απόλυτα μαζί της, καθώς θα δείτε στοιχεία σας πάνω της, όπως ακριβώς ένιωσα εγώ. Είδα δικές μου επιλογές στην ηρωίδα και μετά την ανάγνωση, φροντίζω να αλλάξω πολλά, προκειμένου να μη φτάσω σε κανένα στάδιο από όσα ανέφερα. Δε λέω ΘΑ… λέω ΝΑ.

Περισσότερα εδώ: http://bookniagr.blogspot.gr/2017/01/blog-post_8.html