Όταν ανοίγεις τα μάτια σου και νιώθεις κολλημένος στο ταβάνι ενώ από κάτω σου οι γιατροί ασχολούνται με κάποιον ασθενή θεωρείς ότι είσαι νεκρός; Όταν δε σε ακούει κανείς και μπορείς να περάσεις μέσα από τοίχους λογίζεσαι φάντασμα; Ποιος είναι ο νεαρός που μας αφηγείται την ιστορία; Τι του συνέβη; Γιατί αποφασίζει να βοηθήσει τυχαία έναν νεαρό που τον έσπασαν στο ξύλο; Γιατί η ηλικιωμένη κυρία δίπλα του είναι η μόνη που τον βλέπει και τον συμβουλεύει;

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο. Με συγκίνησε, με έκανε να γελάσω, με προβλημάτισε, με έβαλε σε σκέψεις. Μια διαφορετική ιστορία, δοσμένη με ολόφρεσκη ματιά και μια αληθοφανέστατη εξήγηση για το τι πραγματικά συνέβη στο σώμα του αφηγητή. Διαπραγματεύεται ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα, αυτό της κατάθλιψης. Ο Πέτρος έχει χάσει τον πατέρα του και δε βρίσκει νόημα στη ζωή του. Επιπλέον, θεωρεί τη μητέρα του ένοχη που προσπαθεί να τον συνεφέρει και να τον κάνει να ξαναζήσει, το παιδί αυτό το θεωρεί προσβολή στη μνήμη του νεκρού («Δεν αντέχω να ζω κι εκείνος να μην υπάρχει πια. Ντρέπομαι να γελάω.Ντρέπομαι. Θα είναι σαν να τον ξεχνάω. Θέλω να λυπάμαι για να τον θυμάμαι. Ντρέπομαι να ακούω τη φωνή μου. Ο πατέρας μου ήταν τα λόγια μου. Δεν έχω πια λόγια» (σελ. 91).

Ούτε οι ψυχολόγοι βοηθάνε, ούτε οι καθηγητές στο σχολείο, εφόσον ο οίδιος ο Πέτρος έχει κλειστεί στον εαυτό του κι έχει αποσυρθεί στη σιωπή. Ως φύλακας άγγελος λοιπόν ο αφηγητής στέκεται στο πλάι του και αγωνίζεται να τον βοηθήσει να ξαναθελήσει τη ζωή. Μεταξύ άλλων, ο Πέτρος σώζει από τα χέρια βασανιστών ένα αθώο σκυλί, οπότε η συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να καταγγείλει και την κακοποίηση των ζώων και να τονίσει τις ευθύνες που έχει ένα κατοικίδιο για τον ιδιοκτήτη του.

Γέλασα πολύ με τις φάρσες που σκάρωνε ο φύλακας άγγελος στο σχολείο του Πέτρου για να περάσει την ώρα του! Φανταστείτε να βαριέστε στο σχολείο, να μη θέλετε να το ξαναδείτε και να αναγκάζεστε να περάσετε όλες τις ώρες σε αυτό για να μη χάσετε απο τα μάτια σας τον προστατευόμενό σας. Όμορφη και τρυφερή η ιστορία του ειδυλλίου ανάμεσα σε μια συμμαθήτρια και στον προστάτη, που εξελίχθηκε πολύ ορθά. Η γλώσσα αληθινή, το κείμενο ρέει, τα αισθήματα αντίστοιχα της ηλικίας καιι του συναισθηματιοκύ κόσμου ενός εφήβου. Θα τονίσω ξανά πως το τέλος του βιβλίου είναι πολύ καλά δικαιολογημένο και δε με ξένισε καθόλου. Οι ανατροπές, οι εκπλήξεις, οι περιγραφές πολύ καλοδοσμένες και πιστεύω πως το βιβλίο μπορούν να το απολαύσουν και οι μεγαλύτεροι των 15 ετών. Πολύ χαίρομαι που η κυρία Δεληβοριά δοκίμασε τις δυνάμεις της και σε εφηβικό μυθιστόρημα. Με κέρδισε και πάλι!

Χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Στην ερώτηση: Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι λόγοι για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει; δόθηκαν χιλιάδες απαντήσεις από συμμαθητές των παιδιών και κατηγοριοποιήθηκαν σε Απολαύσεις, Αγάπη, Στόχοι για τους οποίους αξίζει να ζεις, όμως «...υπήρχε κάτι πιο σημαντικό από την αγάπη, τις απολαύσεις και τους υψηλούς στόχους...Ελπίδα!» (σελ. 136-137).