«Και τώρα δεν είναι αργά». Έτσι είπε η Κλειώ στον Σταύρο την ημέρα του γάμου του με τη Μαρίκα. «-Άμα μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα ζήταγα εσένα για γυναίκα μου. -Και τώρα δεν είναι αργά». Και μετά από αυτήν την πρόταση, οι σελίδες γυρίζουν με καταιγιστικό ρυθμό, το αίμα σπιλώνει τους αθώους για να ξεπλυθεί η ντροπή και όλα θα βρουν τον δρόμο τους χρόνια αργότερα στην Αμοργό. Ένα υπέροχο, ξεχωριστό βιβλίο, πρωτότυπο στη γραφή του, διαφορετικό στην εμφάνισή του και με ξεχωριστή πλοκή που ξεφεύγει από τα τετριμμένα και αναμενόμενα.

Ο Σταύρος είναι λαδέμπορος και έρχεται στην Τραχήλα της Μάνης για δουλειές. Ερωτεύεται και παντρεύεται τη Μαρίκα. Λίγες ώρες αφού έχει υποκύψει στα θέλγητρα της Κλειώς. Και παρατάει τη Μαρίκα την επομένη του γάμου τους, γιατί τάχα μου δεν είναι παρθένα. Από κει και πέρα τον νόμο παίρνουν τα όπλα, όμως η φαντασία του κυρίου Αρκουδέα ακολουθεί μονοπάτια διαφορετικά από ό,τι ίσως θα περιμένε ο αναγνώστης. Έχουμε μια ιστορία γδικιωμού, βεντέτας, η οποία όμως εξελίσσεται αλλιώς και όχι με την κλασική σειρά: ατίμωση-τιμωρία-αίμα. Επιπλέον, η «επιστολική νουβέλα» αυτή, όπως χαρακτηρίζεται από τις ίδιες τις εκδόσεις, είναι ένα γράμμα. Ποιος γράφει αυτό το γράμμα; Ποιος αφηγείται τα γεγονότα σε απειλητικό τόνο και σε ποιον απευθύνεται; Γιατί; Πόσο μπορούν να βλάψουν οι λέξεις μια ανέφελη ζωή; Τι ρόλο παίζει η Αμοργός στην υπόθεση και ποιος κρύβεται εκεί; Γιατί ο συγγραφέας αναλύει τις πάμπολλες ομοιότητες που έχουν ως τόπος και κουλτούρα η Αμοργός με τη Μάνη; Πώς γίνεται ένα κείμενο να ξεδιπλώνει έντονα, ολοκληρωμένα και μεστά μέσα σε μόλις 90 σελίδες μια τόσο ανατρεπτική ιστορία;

Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα είναι η ποιότητα του ίδιου του βιβλίου. Δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι έχουμε ένα καλοδουλεμένο, πρωτότυπο κείμενο, με κινηματογραφική γραφή και ανατροπές αλλά επιπλέον το συνοδεύουν οι σκληρές, ασπρόμαυρες, κοφτές ξυλογραφίες του κυρίου Νίκου Σταυρακαντωνάκη. Όχι ατάκτως ερριμμένες αλλά στη δεξιά σελίδα του κειμένου, αποτυπώνοντας με μια εκπληκτική τεχνική το κύριο συμβάν στην κάθε αντικριστή σελίδα: το γλέντι, το χωριό, το νησί, το έγκλημα και πολλά άλλα. Επιπλέον, ο καλλιτέχνης φροντίζει να τονίσει με μεγαλύτερη γραμματοσειρά και με καλλιτεχνική γραφή μία λέξη ή φράση από κάθε σελίδα, που την ένιωθα πιο δυνατή από τις άλλες στο κείμενο. Εκεί που διάβαζα δηλαδή ανέμελος, όσο ανέμελος μπορείς να είσαι όταν ξεδιπλώνεται μπροστά σου η ιστορία ενός γδικιωμού, μια λέξη πετάγεται με θράσος μπροστά μου και μου δήλωνε την παρουσία της. Και οι εικόνες δεν είναι λεπτομερείς παραστατικοί πίνακες αλλά φωτογραφίζουν μια κίνηση, μια λεπτομέρεια, δίνοντας έτσι ακόμη περισότερη κίνηση και ζωντάνια σε ένα κείμενο που πάλλεται ήδη από μόνο του.

Το νέο μυθιστόρημα του κυρίου Αρκουδέα είναι μια διαφορετική πρόκληση του συγγραφέα για τον αναγνώστη και του εκδοτικού οίκου για την εμφάνιση και το τύπωμα. Αξίζει να το διαβάσετε και μετά να το ξεφυλλίσετε με την ησυχία σας. Κάθε φορά όλο και κάτι καινούργιο θα έχει να σας πει. Αν καταφέρετε να βρείτε και τη μία από τις τριάντα ειδικές συλλεκτικές εκδόσεις, με πέντε αυθεντικές ξυλογραφίες και υπέροχη συσκευασία δώρου μη διστάσετε να την αποκτήσετε (κι) αυτήν. Επίσης, μια άτυπη συνέχεια της ιστορίας είναι «Ο πειρατής» που κυκλοφόρησε το 2003 από τον Κέδρο.