Σκέφτομαι, κάποιος στιγμές, την εισαγωγή του Κέρουακ στο βιβλίο του Φρανκ "The Americans", αυτό το ποιητικό και μάγκικο ξέσπασμα ενθουσιασμού από έναν ποιητή λόγου για έναν ποιητή εικόνων. Ίσως ο καλύτερος τρόπος να επαινέσει κανείς άξιες εικόνες με το λόγο. Η εξέλιξη του φωτογράφου είναι κάποτε καμπύλη απροσδιόριστη και απροσδόκητη.
Στην περίπτωσή μου, έπειτα από πολλά χρόνια μιας αργής, σχεδόν βαλτωμένης πορείας, φωτίστηκα τα τελευταία οκτώ χρόνια, στον Φωτογραφικό Κύκλο, για τους δρόμους του Μπρεσόν, του Κερτέζ, του Κουντέλκα, του Φρανκ, του Μίτγιαρντ, του Χόρσφιλντ, του Γουίνογκραντ, του Ζάντερ, του Πλοσύ, της Σέρμαν... κάπου πενήντα ονόματα.
Μέσα σε χώρο κατεξοχήν φωτογραφικό, βλέπεις τη δουλειά πολλών φωτογράφων, κουβεντιάζεις, και το κριτικό σου υπόστρωμα πλαταίνει. [...] (από τον πρόλογο του Βασίλη Πρωτοπαπά)