Ο αείμνηστος παππούς μας Αντώνης Γεωργίου Σκουτής ήταν στα παιδικά μάτια μας τη δεκαετία του 1970 ένας ιδιαίτερα χαμηλών τόνων άνθρωπος. Δεν μιλούσε ποτέ για την ιστορία του, που ήταν άρρηκτα συνυφασμένη με την τραγική μοίρα των αλύτρωτων μικρασιατικών πατρίδων. Χάσαμε έτσι την ευκαιρία να μεταλάβουμε απευθείας από το δισκοπότηρο της αυθεντικής μνήμης ενός ακούσιου πρωταγωνιστή του δράματος του εθνικού ξεριζωμού από τις ελληνικές προγονικές εστίες τριών και πλέον χιλιάδων ετών.
Το κίνητρο για να συντάξει την αυτοβιογραφία του το 1978 ήταν κατά δήλωσή του η επιθυμία των εγγονιών του και εξαδέλφων μας στις Η.Π.Α. να γνωρίσουν τον παππού μας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Καθώς λοιπόν στο λυκόφως της ζωής τα πράγματα έπαιρναν μια μενεξεδένια όψη και οι σκιές απόκοσμες διαστάσεις, τύλιξε στην ανέμη του χρόνου την αιματοβαμμένη κόκκινη κλωστή των αναμνήσεών του, πριν χαθούν για πάντα ΣΤΗΝ ΑΧΛΥ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Με την άδειά του ελπίζουμε, δίνουμε κλώτσο να γυρίσει...